اولويت بندي و بررسي ابعاد اقتصادي- محيط زيستي بكارگيري انرژي هاي تجديدپذير در بخش كشاورزي

مقدمه و هدف: بخش كشاورزي به منظور پاسخگويي به نياز روزافزون غذا، به ميزان زيادي به مصرف انرژي وابسته مي‌باشد. يكي از چالش‌هاي كشاورزي پايدار اينست كه هنوز اكثريت كشاورزان از انرژي فسيلي استفاده مي‌كنند. ايران از لحاظ انتشار گاز دي اكسيدكربن در دنيا رتبه نهم را دارد و انتشار اين گاز خسارتي برابر با 26.277 ميليارد دلار بر كشور وارد كرده است. سرانه مصرف نهايي انرژي در بخش كشاورزي ايران 3/3 برابر متوسط جهاني مي باشد. بنابراين، بكارگيري انرژي هاي تجديدپذير در كشور اهميت مي كند. مواد و روش ها: اين مطالعه به اولويت‌بندي انرژي‌هاي تجديدپذير در بخش كشاورزي شمال ايران (گلستان، مازندران و گيلان) با استفاده از تكنيك وزن‌دهي آنتروپي و روش تاپسيس پرداخته است. اطلاعات موردنياز اين مطالعه، با استفاده از پرسش نامه به روش دلفي از 39 متخصص گرد ‌آوري شده و پنج نوع انرژي تجديدپذير و پنج معيار مورد بررسي قرار گرفته است. يافته ها: نتايج نشان داد اولويت‌بندي انرژي‌ها به ترتيب انرژي خورشيدي، انرژي بادي، انرژي زيست‌توده، انرژي برق‌آبي و انرژي زمين‌گرمايي مي‌باشد و معيارهاي محيط‌زيستي، سياسي، اجتماعي، فني و اقتصادي به ترتيب اهميت در رتبه اول تا پنجم قرار دارند. بحث و نتيجه گيري: ارائه تسهيلات لازم از سوي دولت و ترويج بكارگيري انرژي هاي تجديدپذير توسط كارشناسان مي تواند زيرساخت هاي لازم را جهت بكارگيري انرژي هاي تجديدپذير در بخش كشاورزي فراهم كند.