برنامه‌ريزي زراعي در شهرستان جم با تأكيد بر منافع اجتماعي و خصوصي

مقدمه وهدف: در استان بوشهر خشك و شور شدن آب چاه‌ها در بسياري از دشت‌ها ازجمله دير-كنگان، جم و عسلويه زنگ خطري است كه نشان‌دهنده ضربات جبران‌ناپذير به منابع آب زيرزميني استان مي‌باشد. اين مطالعه با در نظر گرفتن اهداف حداكثر بازده ناخالص اقتصادي، حداقل برداشت از آب‌هاي زيرزميني و حداقل انتشار گازهاي گلخانه‌اي به تعيين الگوي كشت بهينه بهره‌برداران شهرستان جم پرداخته است. موادو روش ها: داده‌ها از تكميل پرسشنامه 60 بهره‌بردار شهرستان جم در سال‌هاي 97-96 گردآوري شدند. در اين راستا از مدل برنامه‌ريزي خطي فازي چندهدفه با روش جديدي براي حل آن بهره گرفته شد. نتايج نشان داد در گروه همگن بزرگ‌تر از 3 هكتار كشت محصولاتي از قبيل گندم، گوجه‌فرنگي، خيار و پياز نسبت به الگوي كشت فعلي كاهش، كشت محصولات جو و بادنجان افزايش‌يافته و مقدار برداشت از آب‌هاي زيرزميني 35% و انتشار گازهاي گلخانه‌اي 25% كاهش يافته است. بحث و نتيجه گيري: دولت مي‌تواند با درنظر گرفتن يك مجموعه تسهيلات براي ساير اجزاي هزينه‌بر در فعاليت‌هاي كشاورزان زمينه ثبات و پايدار ماندن اين گونه الگوهاي عملكردي در بخش كشاورزي زراعي اين منطقه را فراهم آورد.