بررسي اثرات سطوح مختلف نانوپلاستيك پلي‌استايرن بر بيان برخي ژن‌هاي مرتبط با سيستم ايمني ماهي قزل‌آلاي رنگين‌كمان (Oncorhynchus mykiss)

بسياري از مواد پلاستيكي كه در حال حاضر براي بسته‌بندي مواد غذايي استفاده مي‌شوند، غير قابل تجزيه بوده يا فرآيند تجزية بسيار طولاني دارند، كه باعث افزايش آلودگي محيط زيست مي‌شوند. اين تحقيق، با هدف بررسي اثرات سمي نانوپلاستيك پلي‌استايرن NPsPS به‌صورت انتقال از جيره غذايي به بدن بچه ماهيان قزل آلاي رنگين‌كمان (Oncorhynchus mykiss) انجام گرديد. براي اين تحقيق، چهار تيمار از غلظت هاي NPsPS در غذا طبق تحقيقات انجام شده با مقادير 0 (شاهد)، 0/1، 10 و 100 در نظر گرفته و در يك دوره زماني مزمن 28 روزه، پس از گذشت يك هفته دوره سازگاري، در سه تكرار (در هر تكرار از هر غلظت، 15 قطعه بچه ماهي)، طراحي و اجرا گرديد. بررسي تغييرات دو زيست‌نشانگر ژني شاخص سيستم ايمني و استرس در پروفايل بياني بافت كبد و طحال، نشان داد كه به‌دنبال افزايش غلظت NPsPS، سطوح بيان ژن هاي پروتئين شوك حرارتي 70 (HSP70) و فاكتور نكروز توموري آلفا (TNF-a) در هر دو بافت كبد و طحال، با افزايش رونويسي mRNA افزايش معني داري داشته است (0/05 P). براساس نتايج به‌دست آمده، رهايش NPsPS براي سلامت و ايمني در سطح سلولي-مولكولي در نمونه آبزي مورد پژوهش، تأييد شد و احتمال مي رود در صورت رهايش اين نانو ماده در محيط زيست آبي، القاگر اثرات نامطلوب زيست‌محيطي باشد.