افزايش توليد گليسرول در جلبك‌هاي Dunaliella viridis و Dunaliella salina بومي درياچه اروميه تحت تنش شوري

به‌منظور شناسايي گونه هاي جلبك جنس دوناليلا با قابليت توليد بالاي زي‌توده، كارتنوئيد و گليسرول، نمونه‌ها از درياچه اروميه جداسازي و خالص شده و با استفاده از نشانگر ملكولي ITS شناسايي شدند. دو گونه شناسايي شده درشوري بهينه كشت، و پس از رشد و تكثير كافي در فاز لگاريتمي به شوري‌هاي 1/5، 2، 2/5، 3 و 3/5 مولار نمك NaCl منتقل و طي 14 روز از لحاظ رشد، توليد رنگيزه مورد بررسي قرار گرفتند. محتواي كربوهيدرات‌ها و گليسرول نيز 24 ساعت و 10 روز بعد از اعمال تيمارهاي شوري اندازه‌گيري شد. نتايج نشان داد، شوري بهينه براي رشد و تكثير Dunaliella salina Dsu1، 1/5 مولار و براي Dunaliella viridis DU3، 3 مولار است. شوري كمتر از 3 مولار در جلبك  D. viridisمنجر به توليد پالملا شد. جلبك D. salina  نسبت به D. viridis كارتنوئيد بيشتري توليد كرد؛ خصوصاً وقتي در شوري 2/5 مولار كشت شد. همچنين رابطه مثبتي بين غلظت گليسرول درون سلولي در جلبك D. salina و افزايش شوري در تمام غلظت‌ها مشاهده شد. بيشترين افزايش (2/5 برابر غلظت اوليه گليسرول) در تيمار 3 مولار مشاهده شد. D. viridis فقط در شوري‌هاي بالا (3 و 3/5 مولار) افزايش شديد تا 5 برابر غلظت اوليه در محتواي گليسرول درون سلولي رخ داد. 24 ساعت پس از اعمال شوري‌هاي مختلف، محتواي كربوهيدرات در D. viridis در تمام تيمارهاي شوري نسبت به گونه رقيب D. salina بيشتر بود. محتوي كربوهيدرات 10 روز پس از تيمار، در هر دو گونه D. viridis وD. salina ، با افزايش شوري، كاهش يافت. به‌طور كلي گونهD. viridis جداسازي شده از درياچه به‌دليل سرعت تكثير بالا و قابليت انباشتن كارتنوئيد و گليسرول به مقدار قابل توجه در بازه زماني 14روز گزينه مناسب‌تري نسبت بهD. salina است.