معادله ساختاري رضايت زناشويي بر اساس ويژگي‌هاي شخصيتي (FFI-NEO) و سبك‌هاي دلبستگي بر اساس نقش ميانجي‌گرانه خودشفقتي در ميان زوجين دهه دوم زندگي

زمينه و هدف: رضايت زناشويي در دهه دوم زندگي از اهميت بالاي برخوردار است. از همين رو پژوهش حاضر با هدف بررسي معادله ساختاري رضايت زناشويي بر اساس ويژگي هاي شخصيتي (FFI-NEO) و سبك هاي دلبستگي بر اساس نقش ميانجي گرانه خودشفقتي در ميان زوجين دهه دوم زندگي انجام شد. مواد و روش‌ها: روش حاضر توصيفي و از نوع همبستگي بود. جامعه آماري شامل كليه زوجين شهر اصفهان بودند كه در دهه دوم زندگي مشترك خود به سر مي‌بردند. حجم نمونه نيز بر اساس فرمول كوكران ۳۸۴ زوج (۷۶۸ نفر) مشخص و با استفاده از روش نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي چندمرحله‌اي انتخاب شدند. داده ها از طريق پرسشنامه رضايت زناشويي انريچ (۱۹۸۹)، پرسشنامه پنج عاملي شخصيت كاستا و مك‌كرا (۱۹۹۷)، پرسشنامه دلبستگي بزرگسالان هزن و شيور (۱۹۸۷) و پرسشنامه شفقت نف (۲۰۰۳) گردآوري و با نرم‌افزار PLS تحليل شدند. يافته‌ها: نتايج نشان داد معادله ساختاري رضايت زناشويي بر اساس ويژگي هاي شخصيتي (FFI-NEO) و سبك هاي دلبستگي بر اساس نقش ميانجي‌گرانه خودشفقتي قابل پيش بيني است. ديگر يافته پژوهش نشان داد معادله ساختاري رضايت زناشويي بر اساس ويژگي هاي شخصيتي (FFI-NEO) بر اساس نقش ميانجي گرانه خودشفقتي قابل پيش بيني است. نهايتاً معادله ساختاري رضايت زناشويي بر اساس سبك هاي دلبستگي بر اساس نقش ميانجي گرانه خودشفقتي قابل پيش بيني است. نتيجه‌گيري: به نظر مي‌رسد خودشفقتي مي‌تواند باعث تأثير در رضايت زناشويي شود و از طرفي ديگر نيز ويژگي‌هاي شخصيتي مطلوب و سبك ‌دلبستگي ايمن مي‌تواند رضايت زناشويي را افزايش دهد.