بازخواني رابطه بينامتني تاريخ محلي گيلان و حاكميت در تاريخ اجتماعي – شيعيِ عصر صفويه

متون علاوه بر اينكه منابعي تاريخي اند شايسته توجه در مقام متوني هستند كه گوياي نوع رويكردهاي مورخان به جامعه و حاكميت است و براساس همين نوع نگاه به متون تاريخي است كه مورخ مي تواند بسترهايي براي فهم تأثيري كه اين متون در برداشت ما از تاريخ ايجاد مي كنند فراهم نمايد. اين مقاله درصدد است با مرجع قرار دادن مفهوم بينامتنيت در تئوري ژوليا كريستوا و زيگمون فرويد، متن تاريخي-شيعي كتاب گيلان و ديلمستان مرعشي را در تعاطي با متن حاكميت و جامعه وقت قرار دهد تا بر هم كنش ميان اين متون در مقام امري بينامتني را به مبنايي براي استخراج انواع اين روابط در عصر صفويه بدل نمايد. سؤال اصلي پژوهش آن است كه سنخ هاي روابط بينامتني تاريخ محلي و حاكميت كدام هستند؟و چگونه اين روابط مي توانند رويكردي به فهم تاريخ اجتماعي بگشايند؟ فرضيه اصلي پژوهش وجود روابط متعدد ميان متن تاريخي يادشده و متن حاكميت آل كيا و جامعه وقت مي باشد كه در سطح جمع آوري داده ها با روش اسنادي و در سطح تحليلي با روش ارجاع نظري صورت پذيرفته است. يافته هاي تحقيق با احصاء سه رابطه بازتوليدي، رابطه تصعيدي و رابطه انتقادي ميان متن تاريخي گيلان و ديلمستان و متن حاكميت و جامعه وقت نشان مي دهد تواريخ محلي از ناحيه نوع رابطه متن خود با متن حكمراني، نوع رابطه با متن اجتماعي را نيز رقم زده اند؛ زيرا آنگاه كه نوع اين رابطه با متن حكمراني، بازتوليدي و تصعيدي بوده است، رابطه با متن اجتماعي، انسدادي بوده يا به نفع حاكميت سوگيري كرده است و تنها آنگاه كه نوع اين رابطه انتقادي بوده است، رابطه با متن اجتماعي برقرار گرديده است و حقوق و ملاحضات اجتماعي در برابر نهاد رسمي قدرت، برجسته شده است.