تحليل شاخص‌هاي فقر شهري در سكونتگاه‌هاي غيررسمي مطالعه موردي منطقه 14 شهر اصفهان

روند رشد شهرنشيني كه معمولاً با رشد اقتصادي و توسعه همراه بوده است، پيامدهاي منفي چون نابرابري‌هاي اجتماعي، فقر، بحران‌هاي محيط‌زيستي، اختلاف طبقاتي، بد مسكني و بي‌مسكني و اسكان غيررسمي را به دنبال داشته است. از ويژگي‌هاي شهرهاي جهان سوم چون اصفهان، فقر شهري است. در اين شهرها همواره تعداد محدودي از محله‌ها در رفاه و آسايش بوده و در نقطه متقابل، پاره‌اي از ساكنين از اين مواهب شهرنشيني برخوردار نيستند. آگاهي و مطالعه ابعاد مختلف فقر شهري و ارزيابي شاخص‌هاي فقر و بررسي نياز شهروندان زندگي پايين‌تر از حد استاندارد شهري در سكونتگاه‌هاي غيررسمي، در مديريت و تصميم‌گيري و رسيدن به رفاه شهري در بازآفريني شهري جهت بهبود شرايط موجود و رضايت‌مندي ساكنان مي‌تواند بسيار موثر باشد. بنا بر موارد يادشده، هدف اين پژوهش، تحليل شاخص‌هاي فقر شهري در منطقه 14 شهر اصفهان به جهت دارا بودن سكونتگاه‌هاي غيررسمي است. نوع پژوهش كاربردي و در چارچوب روش‌هاي توصيفي - تحليلي قرار مي‌گيرد و جهت گردآوري داده‌ها از روش‌هاي پيمايشي و اسنادي و براي تحليل آن‌ها از تكنيك‌هاي آماري توصيفي، تحليل T تك نمونه‌اي استفاده گرديده است. از يافته‌هاي پژوهش و تحليل شاخص‌ها و بررسي تمامي ابعاد موردنظر مي‌توان گفت كه بعد اشتغال و شرايط اقتصادي با ميانگين كل 07/2 و بعد مسكن با ميانگين كل 11/2 از زيرمجموعه شاخص اقتصادي، از متوسط استاندارد پايين‌تر و از نارضايتي بيشتري در بين ساكنين مي‌باشد. درعين‌حال بعد خدمات و امكانات شهري زيرمجموعه شاخص كالبدي از رضايت بيشتري برخوردار بوده، ليكن از متوسط استاندارد كمتر است و درنتيجه با بهبود شرايط اقتصادي و توجه به خدمات عمومي و امكانات شهري مي‌توان از ميزان فقر شهري اين مناطق كاست.