مقايسه اثر‌بخشي زوج ‌درماني طرحواره‌محور و زوج درماني هيجان‌مدار بر پذيرش همسر در زوجين داراي اختلاف زناشويي

هدف اين پژوهش مقايسه‌‌ اثر‌‌بخشي زوج‌‌ درماني طرحواره‌‌محور و زوج درماني هيجان‌‌مدار بر پذيرش همسر در زوجين داراي اختلاف زناشويي شهر ايلام بود. پژوهش حاضر نيمه تجربي با طرح پيش‌‌آزمون، پس‌‌آزمون با گروه گواه و پيگيري سه ماهه بود. جامعه آماري 105 زوج مراجعه كننده به مراكز مشاوره در شش ماه دوم سال 1400بودند. از بين آن‌‌ها 30 زوج به روش نمونه‌‌گيري در‌‌‌‌‌‌دسترس انتخاب و به صورت تصادفي در سه گروه مداخله هيجان‌‌مدار (10 زوج)، طرحواره مدار(10زوج) و گروه گواه (10زوج) جايگزين شدند. گروه آزمايشي هيجان محور بسته آموزشي جانسون(2012) را به مدت 9 جلسه و گروه آزمايشي طرحواره محور بسته يانگ و همكاران (2003) را در 9 جلسه دريافت كردند.  ابزار تحقيق پرسشنامه پذيرش، طرد و كنترل شريك صـميمي روهنر و خالق (2005، IARQ) بود. داده‌‌ها از طريق تحليل واريانس با اندازه‌‌گيري مكرر تحليل شدند. يافته‌‌ها نشان داد كه در مرحله پس آزمون و پيگيري، بين گروه‌‌هاي طرحواره محور و هيجان مدار با گروه گواه، در متغير پذيرش همسر تفاوت معني داري وجود داشت (0.05 P). همچنين بين ميزان اثربخشي زوج درماني طرحواره محور و زوج درماني هيجان مدار بر پذيرش همسر تفاوت معنادار وجود نداشت (0.05 P). از يافته‌ها مي‌‌توان نتيجه گرفت كه زوج درماني طرحواره محور و زوج درماني هيجان‌‌مدار دو روش موثر بر پذيرش همسر زوجين داراي اختلاف زناشويي هستند.