مفهوم و جايگاه حق مشاركت در حيات فرهنگي از منظر حقوق بين الملل بشر و حقوق ايران (با تأكيد بر حقوق اداري)

حق مشاركت در حيات فرهنگي، در سطح جهاني در ماده 27 اعلاميه جهاني حقوق بشر و ماده 15 ميثاق بين المللي حقوق اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي و درسطح منطقه اي در ماده 17 منشور آفريقايي حقوق بشر و ملت‌ها و ماده 14پروتكل الحاقي كنوانسيون حقوق بشر آمريكايي و همچنين در نظام حقوقي ايران ، در قانون اساسي، قوانين عادي و حتي حقوق نرم مورد پذيرش قرار گرفته است. در سطح حقوق بين الملل بشر، اين حق، به معناي فرصت‌هاي واقعي و تضمين شده براي تمام گروها يا اشخاص مي باشد تا بتوانند آزادانه آثارخود را بيان كنند، ارتباط برقرار نمايند، اقدام كنند و در فعاليت‌هاي خلاق با هدف توسعه‌ي كامل شخصيت خويش و زندگي هماهنگ و پيشرفت فرهنگي جامعه سهيم باشند. در حقوق داخلي ايران، با مطالعه اصول قانون اساسي و قوانين عادي مرتبط مي توان گفت، حق مزبور دو معناي متفاوت دارد: برخورداري و بهره مندي افراد و گروه‌هاي مختلف از كالاهاي فرهنگي كه در قالب رسانه‌هاي مختلف نوشتاري، ديداري و شنيداري قابل تصور است و حق تعلق به فرهنگ خاص و سهيم شدن در شكوفايي آن كه بحث خرده فرهنگ ها و مشاركت فرهنگي را به ميان مي كشد. امروزه، موضوع مشاركت مردم در نظام اداري به عنوان يكي از شاخص‌هاي اداره خوب مورد پذيرش قرار گرفته است. بر اين اساس، مشاركت ابعاد مختلفي داشته و يك بعد آن مشاركت فرهنگي در ساختار نظام اداري فرهنگي است. بنابراين، بررسي اين حق از حيث حقوق اداري نيز اهميت دارد.روش تحقيق در اين پژوهش از نوع توصيفي - تحليلي است و در گردآوري منابع از روش كتابخانه اي استفاده شده است.