بررسي تأثير اشتراك دانش سازماني بر عملكرد نوآوري با نقش ميانجي قابليت نوآوري و تعديلگري مقياس شبكه‌سازي و قدرت ارتباط (مورد مطالعه شركت‌هاي كوچك و متوسط عراق)

نوآوري شاخصي با اهميت براي سازمان‌هاست چون موجب ايجاد ارزش و مزيت رقابتي پايدار در فضاي بغرنج و دگرگون كنوني مي‌شود. سازمان‌هاي نوآورتر نسبت به ديگر سازمان‌ها، در واكنش به فضاهاي داراي دگرگوني و براي خلق گسترش توانمندي‌هاي تازه و نيل به عملكرد بهتر پيروزتر هستند. لذا هدف اين تحقيق بررسي تأثير اشتراك دانش سازماني بر عملكرد نوآوري شركت‌هاي كوچك و متوسط عراق با نقش ميانجي قابليت نوآوري و تعديلگر قدرت رابطه و مقياس شبكه‌سازي بوده است. جامعه آماري تحقيق حاضر، كليه  مديران و معاونان شركت‌هاي كوچك و متوسط در كشور عراق مي‌باشد كه تعداد آن‌ها نامشخص بوده است؛ بر اساس روش سرانگشتي كلاين (5 تا 10 برابر تعداد گويه‌ها)، تعداد اعضاي 170 نفر به روش غيرتصادفي در دسترس انتخاب شده است. ابزار پژوهش پرسشنامه دونگلينگ و همكاران (2022) بوده كه براي آزمودن روايي از روايي محتوا و تأييد خبرگان و جهت روايي سازه از روايي سازه، همگرا و واگرا بهره گرفته شده است. پايايي پرسشنامه با آلفاي كرونباخ و پايايي مركب (بيش از 0/7) انجام شده است. تجزيه و تحليل داده‌ها به روش معادلات ساختاري با نرم‌افزار پي ال اس انجام شده است. نتايج نشان داد تأثير اشتراك دانش سازماني بر عملكرد نوآوري با ميانجي‌گري قابليت نوآوري معنادار بوده است (2/559= t). به‌علاوه نقش تعديلگر مقياس شبكه‌سازي (2/671= t) و قدرت ارتباط (3/651= t) در تأثير اشتراك دانش سازماني بر قابليت نوآوري معنادار گزارش شده است.