تحليل شيوه‌ها و نقوش آينه‌كاري ابنيۀ تاريخي شهر اصفهان

بيان مسئله: آينه‌كاري يكي از هنرهاي ظريف و پركار وابسته به معماري است كه از كنار هم گذاشتن قطعات كوچك و بزرگ آينه به‌وجود مي‌آيد. آرايۀ ياد شده معمولاً در بخش‌هاي دروني بناهاي مختلف ازجمله اماكن متبركه، كاخ‌ها و همچنين منازل مسكوني مورد استفاده قرار گرفته كه علاوه‌بر بُعد تزييني داراي جنبه‌هاي مهم كاربردي نيز هست. اين هنر كه اوج آن در بناهاي دورۀ قاجار بود، رد پاي آن در بناهاي مختلف دورۀ صفوي ديده شده است. در پژوهش حاضر، مطالعات فني و تحليل محتوايي نقوش و نمادهاي آينه‌كاري در پانزده بناي شهر اصفهان، با توجه به محدودۀ زماني، انجام شده است. از اين‌رو، پژوهش حاضر به‌دنبال پاسخ به اين پرسش‌هاست: كه ويژگي‌هاي تزيينات آينه‌كاري شهر اصفهان از دورۀ صفوي تا معاصر چيست ؟ و فنون به‌كار گرفته ‌‌شده در ابنيۀ تاريخي اصفهان كدام است؟هدف: بررسي فنون و نقوش تزييني آينه‌كاري‌هاي اصفهان هدف پژوهش حاضر است.روش پژوهش: در پژوهش حاضر، روش تحقيق كيفي و تحليلي است. گردآوري اطلاعات با استفاده از منابع كتابخانه‌اي و مشاهدات ميداني بوده است.يافته‌ها: با توجه به پژوهش صورت گرفته در مجموع، متداول‌ترين آينه‌كاري از دورۀ صفوي تا معاصر، تكنيك آينه‌كاري برجسته و نيم‌برجسته، به‌صورت آينه‌كاري روي گچ، است. همچنين، در ارتباط ‌با نقوش، نقوش «شمسه» و «قاب‌آينه» از ميان هندسي‌ها و ترنج‌هاي تزييني و «گلدان»، از بين دستۀ گياهي،‌ پركاربرد تشخيص داده شدند. در بين نقوش، «گل زنبق زرد» و «دم‌جنبانك» نيز جزو نقوش بومي مرتبط ‌با اقليم اصفهان است كه در خانه‌هاي صفوي و قاجاري مشاهده گرديد.