سنجش محتواي فنول و عملكرد ذرت دانه‌اي در پاسخ به مصرف عناصر روي و آهن در شرايط قطع آبياري

اين آزمايش با هدف ارزيابي تاثير عناصر ريزمغذي بر محتواي فنول برگ و عملكرد هيبريد SC704 ذرت در شرايط كمبود آب، در دو سال زراعي 1399-1398 و 1398-1397 در مزرعه شهيد سالمي اهواز به صورت كرت هاي دوبار خردشده در قالب طرح بلوك هاي كامل تصادفي با سه تكرار اجرا شد. كرت هاي اصلي شامل عامل تنش كم‎آبي در سه سطح (آبياري كامل (شاهد)، قطع آبياري در مرحله رشد رويشي (14-12 برگي) و قطع آبياري در مرحله ابتداي رشد دانه (15-13 روز پس از گرده افشاني))، كرت هاي فرعي شامل محلول پاشي سولفات روي در سه غلظت (0، 5 و 10 در هزار) و كرت هاي فرعي فرعي شامل محلول پاشي سولفات آهن در سه غلظت (0، 3 و 6 در هزار) بودند. يافته هاي اين تحقيق نشان داد كه محلول پاشي سولفات روي در شرايط قطع آبياري در مرحله رشد رويشي و ابتداي مرحله رشد دانه منجر به افزايش معني دار هدايت روزنه اي و محتواي فنول برگ شد. كمترين پرولين برگ در شرايط آبياري كامل و بدون محلول پاشي سولفات آهن به دست آمد. بيش ترين عملكرد بلال در آبياري كامل با محلول پاشي سولفات آهن با غلظت 6 در هزار (9135.66 كيلوگرم در هكتار) به دست آمد كه نسبت به عدم محلول پاشي در همين شرايط آبياري 25.1 درصد افزايش داشت. به طور كلي، تغييرات نامطلوب شاخص هاي فيزيولوژيكي و عملكردي هيبريد SC704 ذرت تحت شرايط قطع آبياري در مرحله رشد زايشي بيش تر از رشد رويشي بود و كاربرد سولفات روي و سولفات آهن در غلظت بهينه منجر به كاهش خسارت و آثار نامطلوب تنش كم آبي در اين مراحل رشدي شد.