نقش تفسير در تعامل بين سياست وميراث فرهنگي درجهت توسعه گردشگري فرهنگي جمهوري اسلامي ايران

توسعه گردشگري فرهنگي به تعامل مؤلفه‌هاي بسياري بستگي دارد. سياست اجزاء و فرايند گردشگري فرهنگي را تحت تأثير خود قرار مي‌دهد و ميراث فرهنگي منبع سازنده گردشگري فرهنگي است و بنابراين اين دو به تعامل بالايي براي موفقيت گردشگري فرهنگي نياز دارند. دراين‌ميان تفسير يك ميانجي تعامل‌ساز بين سياست و ميراث فرهنگي است كه درجهت اين تعامل مي‌تواند نقش‌هاي مختلفي ايفا كند. ازاين‌منظر اين مقاله درنظر داشته تا به بررسي نقش‌هاي ‌تفسير به‌عنوان عاملي تعامل‌ساز بين سياست و ميراث فرهنگي بپردازد و جايگاه اين نقش‌ها را در اين تعامل‌سازي مشخص نمايد تا درنهايت گردشگري فرهنگي كشور بتواند از آن منتفع شود. به‌اين‌منظور و براي تعيين اين نقش‌هاي بالقوه با استفاده از ادبيات مرتبط و همچنين نظرات خبرگان واجد شرايط، نقش‌هاي مذكور شامل تداعي‌بخشي به هويت مكاني سايت‌هاي تاريخي، عبرت‌گرفتن از آثار و تاريخ گذشتگان، تغيير نظر سياست‌مداران نسبت به ميراث فرهنگي، تقويت هويت ملي، حفاظت از روح و كالبد مكان‌هاي تاريخي، نزديك‌تر كردن ذينفعان مكان‌هاي تاريخي به يكديگر، مقابله با نژادپرستي و قوم‌پرستي، ازبين بردن كج‌فهمي‌ها و بدفهمي‌هاي تاريخي، نزديك‌تر شدن فرهنگ‌هاي مختلف به يكديگر و تقويت فهم متقابل بين سياست‌مداران و مردم، استخراج شدند. سپس در بخش ميداني تحقيق، با استفاده از روش دلفي فازي، اجماع نظرات خبرگان در مورد اولويت نقش‌هاي مذكور مشخص شد. نتايج اين تحقيق نشان داد كه بيشترين اجماع خبرگان درخصوص نقش‌هاي بالقوه تفسير در تعامل بين سياست و ميراث فرهنگي، در زمينه تداعي‌بخشي به هويت مكاني سايت‌هاي تاريخي، تقويت هويت ملي و حفاظت از روح و كالبد مكان‌هاي تاريخي نمود يافته است.