اعتبارِ تاريخيِ زبان فارسي

باتوجه به ماهيت اجتماعيِ زبان‌هاي بشري، افراد هر جامعه تلاش مي كنند كه زبان خود را در مقايسه با زبان‌هاي ديگر اعتبار ببخشند. در برخورد تاريخي زبان‌ها با يكديگر، تعدادي از زبان‌ها اعتبار بيشتري مي يابند و حتي «زبان معيارِ» سرزمين يا سرزمين هايي، و شاخصي براي اعتبارسنجي زبان‌هاي ديگر مي شوند. در مقابل، اين امكان نيز وجود دارد كه از اعتبار بعضي زبان‌ها كاسته شود و حتي از ميان بروند. به اعتقاد پيرس، «اعتبار زباني» با «قدرت» رابطۀ دروني دارد و هر زبانِ معتبر از پشتوانۀ نوعي قدرت سياسي- حكومتي، مذهبي، اجتماعي، فرهنگي و مانند آن برخوردار است. اين مقاله با استفاده از منابع كتابخانه اي و با روشي تحليلي– توصيفي، به بررسيِ نوع قدرت هايِ پشتيبان و ميزان پشتيباني از زبان فارسي با ديدگاهي تاريخي پرداخته‌است. نتايج نشان مي دهد كه ابتدا اعتباريابي زبان فارسي به خاطر يك نياز اجتماعي براي وحدت بخشي اقوام ايراني بوده‌است. سپس در ادوار مختلفِ تاريخِ ايران اين زبان از پشتيباني عواملِ حكومتي- سياسي، ديني، فرهنگي، اجتماعي، اقتصادي، و ... بهره برده و تقويت شده‌است. تأثير اين عواملِ باعث شده كه علي رغم رويدادهاي تاريخي، زبان فارسي تا امروز به‌عنوان معروف ترين و پُرسخنگوترين زبان ايراني باقي بماند.