موانع استقرار مديريت دانش در دستگاه‌هاي اجرايي استان لرستان

هدف: دانش مجموعه‌اي از آموخته‌ها و تجارب كسب ‌شده‌ عيان و نهان مرتبط با كار از قبيل ايده‌ها و خلاقيت‌ها، مهارت‌ها، مستندات دانشي، روش‌هاي حل مسأله، محتواي جلسات تخصصي و كارشناسي و نقد پروژه است كه بايد بر مديريت آنها تأكيد شود. اگرچه ابلاغ نظام‌نامه‌ مديريت دانش دستگاه‌هاي اجرايي توسط سازمان اداري و استخدامي كشور و الزام دستگاه‌هاي اجرايي به استقرار نظام مديريت دانش يكي از تحولات نظام اداري كشور است؛ امّا لازمه‌ استقرار مديريت دانش در سازمان‌ها شناسايي موانع احتمالي استقرار مديريت دانش و تلاش براي رفع آن‌ها است.از اين‌رو، مطالعه‌ حاضر با هدف اولويت‌بندي موانع استقرار مديريت دانش در دستگاه‌هاي اجرايي استان لرستان انجام ‌شده است.روش‌: پژوهش حاضر از نوع كاربردي بوده كه با رويكرد تركيبي است. جامعه‌ پژوهش شامل دستگاه‌‌هاي اجرايي استان لرستان است كه از ميان آن‌ها دوازده دستگاه براساس شاخص‌هاي آموزش، پژوهش و مدرك ‌تحصيلي كاركنان انتخاب شدند. تجزيه ‌و تحليل نهايي روي 252 پرسشنامه‌ بازگشتي انجام شد.يافته‌ها: تجزيه‌ و تحليل داده‌ها نشان داد كه ساختار و فرايند سازماني، فرايند مديريت دانش، رهبري، كاركنان، فناوري اطلاعات و ارتباطات، فرهنگ ‌سازماني و يادگيري و نوآوري به ترتيب با ميانگين 56.02، 32.31، 31.30، 28.60، 27.32، 26.13 و 24.68 مهم‌ترين موانع استقرار مديريت دانش در دستگاه‌هاي اجرايي استان لرستان هستند.نتيجه‌گيري: بايستي توجه داشت كه سياست‌گذاري استقرار نظام مديريت دانش در دستگاه‌هاي اجرايي در دو سطح فرابخشي- مجلس شوراي اسلامي و هيئت دولت و مانند آن- و درون‌بخشي دستگاه‌هاي اجرايي صورت مي‌گيرد و دستگاه‌هاي اجرايي بازوان اجرايي اين سياست‌ها و راهبردها هستند. از اين‌رو، سياست‌ها غالباً نتيجه تصميمات چندگانه نيستند؛ بلكه نتيجه تصميمات چندگانه گرفته ‌شده از سوي تصميم‌گيرندگان چندگانه هستند. بر همين اساس برگزيدن الگوي مديريتي مناسب براي استقرار نظام مديريت دانش، متغيري وابسته از الگوي رهبري آن است. نبود استقلال دستگاه‌هاي اجرايي در اصلاح فرايندهاي كار،  بي‌ثباتي  و كم‌تجربگي  مديران، تصميم‌هاي غيركارشناسي،  نبود سيستمنظارت و ارزيابي، بي‌تناسبي ميان برنامه‌ها و بودجه‌ها و عواملي كه قبلاً ذكر شده، همگي استقرار مديريت دانش را با چالش‌هاي بزرگي مواجه خواهند كرد. بدون شك آگاهي سياست‌گذاران و مديران اجرايي از مزاياي مديريت دانش و توانايي آن‌ها در برقراري ارتباط منطقي ميان موانع مختلف و تأثيرات آن‌ها بر يكديگر، مي‌تواند زمينه‌ساز استقرار مديريت دانش در دستگاه‌هاي اجرايي باشد. سياست‌گذاران، برنامه‌ريزان و مديران اجرايي كشور بايد در برنامه‌ريزي براي استقرار نظام مديريت دانش به ‌تمامي اركان آن و روابط متقابل ميان آن‌ها توجه داشته باشند؛ زيرا هرگونه تغيير و تحول در هر ركن در صورت بي‌توجهي به اركان ديگر، سودمند نخواهد بود.