اصول تطبيقي معماري پايدار بناهاي مسكوني بومي در اقليم‌هاي خشك ايران

معماري و ساخت مسكن از گذشته دور يكي از دغدغه هاي مهم بشر بوده و در عين حال، ارتباط مستقيمي با شرايط آب و هوايي داشته است. مطالعه اين الگوي معماري و كميت و كيفيت آن نقش مهمي در ارتقاي معماري پايدار دارد. در پديده گرم شدن كره زمين و آلودگي شهرها، صدمات جبران ناپذيري به محيط زيست وارد نموده است؛ از اين رو توجه به بهره گيري از منابع انرژي فسيلي و محدوديت منابع سوخت هاي فسيلي با تاكيد بر اصول معماري پايدار و بناهاي بومي و استفاده از آن جهت مشاركت در حل اين بحران ضروري مي نمايد. پژوهش حاضر با روش توصيفي و تحليلي و در دو بخش مبتني بر سامانه كيفي و روش توصيفي انجام گرفته است. بررسي و تحليل نمونه‌هاي انتخابي اقليم‌هاي خشك بر اساس سه معيار تناسبات كالبدي، سازماندهي فضايي و معيارهاي مرتبط با شرايط محيطي انجام شده است. يافته هاي پژوهش حاكي از اين است كه معماري بومي در اقليم هاي گرم خشك ارتباط تنگاتنگي با شرايط آب و هوايي دارد و با طراحي و اتخاذ مناسب ترين رويكردها مي توان به معماري پايدار در اين مناطق دست يافت.اهداف پژوهش:1. تشخيص ميزان انطباق معماري بومي با اقليم مناطق خشك.2. تدوين دستورالعمل مناسب بر اساس ويژگي هاي معماري بومي مناطق سرد و گرم و خشك. سوالات:1. معماري مناطق خشك چه تاثيرپذيري از محيط دريافت دارد؟2. چه تشابه و تضادي بين اقليم گرم و خشك و سرد و خشك وجود دارد؟