تبارشناسي قياس زيست شناختيِ فرآيند الگوبرداري از طبيعت در طراحي معماري

روش «قياس هاي زيست شناسانه»، همانند بسياري از ايده هايي كه بر «دكترين معماري مدرن» تاثيرگذار بودند، به سال هاي 1750 باز مي گردد. در آن سال ها دو كتاب علمي و تاريخ ساز، چاپ و منتشر شد: يكي كتاب «گونه شناسي گياهي» نوشته «لينيوس» در سال 1753، كه در آن عرصه گياهان سبز از طريق نام گذاري بر مبناي علم گياه شناسي بر اساس جابجايي گرده ها و توانايي توليد مثل اندام هاي ماده يا شيوه هاي توليد مثل به رشته تحرير درآمده بود و ديگري كتاب «تاريخ طبيعي» نوشته «بوفون» در 1794 بود كه در آن سعي شده بود تمامي پديده هاي زنده بر اساس قوانين كلي طبيعت جمع آوري و خلاصه شوند. اين دو اساس گسترش مفهوم قياس هاي زيست شناختي بودند. از سوي ديگر، معماري نيز همانند هر دانش ديگري مي تواند نوعي قياس زيست شناختي از معماري پيدا كند كه به ابعاد الگوبرداري از طبيعت به عنوان منبع الهام و خلاقيت مي پردازد. در اين مقاله به بررسي قياس شناسانهِ «زيست شناخت طبيعت» و فرآيند الگوبرداري از آن در معماري در رويكردي تحليلي پرداخته شده است. روش تحقيق مقاله حاضر توصيفي- تحليلي با كاربست روش «استدلال منطقي» است. يافته هاي تحقيق نشان مي دهد كه «الهام از طبيعت» و «تقليد» از آن به مثابه برترين مرجع تقليد همواره سودمند است و موجبات بسياري از ابداعات را فراهم مي آورد، چنانچه در طول تاريخ بشر نخستين، با نگاه و شهود در طبيعت توانسته به مهمترين اكتشافات خود دست يابد و درواقع بشر دست به هيچ اكتشاف و خلقي نزده، مگر آن كه نمونه بارز آن در طبيعت موجود باشد و لذا بشر مي تواند پاسخ بسياري از سئوالاتش را از طريق «تجربه، آزمايش و تحقيق و خلق فرضيات جديد» پيدا كند. در پايان نيز ابعاد الگوبرداري از طبيعت و مفاهيم مرتبط با آن مورد اشاره قرار گرفته است.