ضعف جامعه و غيبت قوميت در نظام آموزش رسميِ ايران قبل از انقلاب اسلامي

در بسترهاي متفاوت زمان-فضا اغلب الگويي از آموزش در خدمت فرد، در خدمت جامعه، يا در خدمت حكومت ظاهر مي گردد. در اين مقاله با مروري بر تبارِ نظام آموزش رسمي ايران در رخدادهاي تاريخي و عقلانيت مسلط، نشان خواهيم داد ضعف جامعه در نظام آموزش رسمي ايران قبل از انقلاب اسلامي ممكناتِ ظهور هويت جمعي يكپارچه را مانع بوده است. يافته ها حاكي است، محتواي دروس و عقلانيتِ حاكم بر برنامه هاي آموزشي در راستاي همسان سازي هويتي از طريق حذف سرمايه تكثرات هويتي عمل كرده است. خواهيم ديد جغرافيا تخيلي خاص را توليد مي كند كه مولد نوعي ناسيوناليسم قوم گرا است. درس تاريخ با ارائه روايتي آرمان گرايانه و اسطوره اي از تاريخ باستان و رويكرد گزينشي از دوره ها و شخصيت هاي تاريخي سعي در برساختنِ هويت جمعي بر محوريت نژادي دارد. بعلاوه، متحدالشكل كردن با فرارفتن از جغرافيا و تاريخ، با سرايت كردن به تمامي ساحتِ عيني و ذهني دانش آموز، دامنگير زبان و فرهنگ بوده است.