مروري بر كارايي تركيبي فناوري پلاسما و سيانوباكتري‌ها در حذف فلزاتي چون روي، كلسيم و منزيم

حضور يون ‌هاي فلزات سنگين حل شده در آب ‌هاي لوله كشي، مشكلاتي جدي براي سلامت انسان ايجاد مي‌ كند. با رشد سريع جمعيت جهان و به منظور ارائه آب آشاميدني سالم، نياز به بهبود فناوري نوين براي تصفيه آب همواره رو به افزايش است. در مقايسه با روش ‌هاي مختلف و مرسوم حذف فلزات سنگين، استفاده از سيانوباكتري ‌ها يك روش بالقوه است، چرا كه افزون بر رويكرد مقرون به صرفه، قابل اجرا در محل و جز روش‌ هاي شيمي سبز مي‌ باشد. در حقيقت سيانوباكتري ‌ها، ابزار بسيار مناسبي براي جداسازي فلزات هستند چرا كه مي‌ توانند به صورت هم‌زمان فلز را از راه جذب زيستي و تجمع زيستي جدا كنند. جذب زيستي يك پديده سطح سلولي است، در حالي كه تجمع زيستي در داخل سلول رخ مي ‌دهد. افزون بر اين، استفاده از فناوري پلاسما به عنوان عامل محرك، درصد حذف فلزات را در دوره ‌هاي زماني مختلف افزايش مي‌دهد. براي نگارش اين مقاله، هم از تجربيات و مقالات نويسندگان مقاله و هم از جديدترين مقالات موجود در پايگاه هاي اطلاعاتي Web of Science، Pub Med، Google Scholar، Scopus و  ScienceDirectاستفاده شده است. بررسي مقالات موجود نشان داد كه اگر چه مطالعات بسياري در زمينه كاربرد سيانوباكتري ‌ها در حذف فلزات سنگين وجود دارد، اما استفاده تركيبي آن ها با فناوري پلاسما در تصفيه زيستي كمتر مطالعه شده است. از اين رو، هدف اين مقاله، مروري بر كارايي تركيبي فناوري پلاسما و سيانوباكتري‌ ها در حذف فلزاتي چون روي، كلسيم و منزيم در صنايع آب و فاضلاب و ساز وكار دفاعي سيانوباكتري ‌ها در برابر سميت ناشي از فلزات است. افزون بر اين، توانايي گونه‌ هاي مختلف سيانوباكتري براي جداسازي فلزات سنگين از آب در شرايط محيطي مختلف با توليد اگزوپلي ساكاريدها و مسيرهاي بيوسنتزي مقايسه خواهد شد. نتايج بدست آمده از اين مطالعه تصويري كامل براي شناسايي و اجراي يك روش كاربردي زيست پالايي در مقياس صنعتي ارائه مي ‌دهد كه مقرون به صرفه بوده و از نظر زيست محيطي پايدار است.