تأخير پيش بيمارستاني و داخل بيمارستاني در درمان بيماران با انفاركتوس ميوكارد حاد بستري در بيمارستان امام خميني شهرستان بناب

پيش‌زمينه و هدف: مدت‌زمان تأخير از آغاز علائم انفاركتوس حاد ميوكارد تا جستجوي كمك پزشكي مي‌تواند عواقب تهديدكننده حياتي داشته باشد. اين مطالعه به‌منظور تعيين عوامل پيش بيمارستاني و درون بيمارستاني مؤثر در تأخير در درمان بيماران با AMI بستري در بيمارستان بناب انجام شد. مواد و روش كار: مطالعه حاضر يك بررسي توصيفي مقطعي بود كه در محدوده زماني اسفند 1398 تا شهريور 1399 انجام شد از بين 265 بيمار با تشخيص AMI مراجعه‌كننده به بيمارستان امام خميني در شهر بناب، 247 بيمار حائز شرايط ورود به مطالعه شدند. داده‌ها توسط پرسشنامه سه‌قسمتي شامل اطلاعات فردي-اجتماعي، تاريخچه طبي بيمار و علل تأخير درماني در ابعاد پيش بيمارستاني و داخل بيمارستاني جمع‌آوري شد. روايي و پايايي پرسشنامه به ترتيب با روايي محتوا و ضريب همبستگي درون طبقه‌اي بررسي شد. داده‌ها در نرم‌افزار SPSS نسخه 16 در سطح معني‌داري كمتر از 0.05 مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفت. يافته‌ها: اكثريت بيماران (74.5درصد)، علائم انفاركتوس حاد را به مشكلات گوارشي و تنفسي نسبت دادند. متوسط زمان براي تصميم‌گيري 2.99±2.31 ساعت بود. بعلاوه، تنها تعداد اندكي از بيماران (6.5درصد) پس از شروع علائم با اورژانس تماس گرفتند. متوسط زمان انتقال بيماران به بخش مراقبت‌هاي قلبي (CCU) 3.81 ساعت بود. از بيماران 62.34 درصد درمان ترومبوليتيك دريافت نكردند. همچنين متوسط زمان مصرف اولين دوز آسپيرين از زمان شروع علائم 2.99±3.75 بود. ارتباط معناداري بين مدت‌زمان لازم براي تصميم‌گيري و جنسيت (p= 0.03)، سكونت در روستا (p= 0.04) و شغل بيماران (p=0.001) وجود داشت. بحث و نتيجه‌گيري: تأخير طولاني وابسته به تأخير در تصميم‌گيري بيماران براي اطلاع دادن به اورژانس و همچنين ارجاع بيمار از خدمات مراقبتي اوليه به بخش CCU بود. مداخلاتي در رابطه با تشخيص عوامل شناختي و رفتاري تأثيرگذار در تصميم‌گيري بايد انجام گيرد. راهكارهاي جديدي جهت تسهيل دسترسي سريع به مراقبت حاد براي AMI و افزايش دانش مردم درباره علائم و نشانه‌هاي AMI بايد ايجاد شود.