اثربخشي «زوج‌ درماني سيستمي - رفتاري» بر رضايت جنسي و تمايزيافتگي خود در هر يك از زوجين داراي تعارض زناشويي

مقدمه: تعارض زناشويي ناشي از ناهماهنگي زن و شوهر در نوع نيازها و روش ارضاي آن و رفتار غيرمسئولانه نسبت به ارتباط زناشويي و ازدواج است. يكي از روش هاي درمان آن، مي تواند زوج درماني باشد. هدف از انجام پژوهش حاضر، تعيين اثربخشي زوج‌درماني سيستمي- رفتاري بر تمايزيافتگي خود و رضايت جنسي در هر يك زوجين داراي تعارض زناشويي بود.  روش كار: روش پژوهش حاضر نيمه تجربي با طرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون با گروه كنترل و پيگيري بود. جامعه آماري اين پژوهش را زوجين داراي تعارض زناشويي تشكيل دادند كه از دي ‌ماه 1398 تا آذر 1399 به 2 مركز بهداشتي و درماني دانشگاه علوم پزشكي شهيد بهشتي در شهر تهران (به دليل دسترسي آسان تر پژوهشگران، به اين دو مركز) مراجعه كرده بودند. براي شناسايي زوجين داراي تعارض از پرسشنامه تعارضات زناشويي تجديد نظر شده (Marital Conflict Questionnaire Revised) استفاده شد. 20 زوج (40 تن) كه نمره 115 يا بيشتر از 270 نمره كل پرسشنامه را كسب كرده بودند، به روش نمونه گيري هدفمند انتخاب و پس از همتاسازي، در 2 گروه مداخله و كنترل قرار گرفتند. ابزارهاي مورد استفاده در پژوهش شامل اطلاعات جمعيت شناختي، شاخص رضايت جنسي (Index of Sexual Satisfaction)، سياهه تمايزيافتگي خود (Differentiation of Self Inventory) و پرسشنامه تعارضات زناشويي تجديد نظر شده بود. روايي ابزار ها به روش نسبت روايي  محتوا و پايايي به روش همساني دروني با محاسبه ضريب آلفاكرونباخ سنجيده شد. زوج‌درماني سيستمي - رفتاري طي 10 جلسه 90 دقيقه‌اي به‌صورت هفته‌اي يك‌ بار در مورد گروه مداخله اجرا شد. داده‌هاي جمع‌آوري ‌شده در نرم افزار آماري اس پي اس اس نسخه 21 تحليل شد.  يافته ها: مداخله بر رضايت جنسي زنان (0.05 P ، 15.00=F)، رضايت جنسي مردان (0.05 P، 12.27=F)، تمايزيافتگي زنان (0.05 P ، 22.541=F) و تمايزيافتگي مردان (0.05 P ، 16.92=F) مؤثر بوده و اين تاثير در مرحله پيگيري پايدار مانده است. نتيجه گيري: زوج‌درماني سيستمي- رفتاري برافزايش ميزان رضايت جنسي و تمايزيافتگي هر يك از زوجين اثربخش بوده است. پيشنهاد مي شود از روش فوق به‌ عنوان روش درماني كاربردي و مؤثر براي بهبود رضايت جنسي و تمايزيافتگي خود در زوجين داراي تعارض زناشويي استفاده شود.