رويكردشناسي رسانه‌هاي سنتي-سياسي در ايران (نمونه‌ي موردي: منبر)

همراستا با تحولات روزافزون در حوزه‌ي رسانه و به‌ويژه با سلطه‌ي شبكه‌هاي اجتماعي، شيوه‌هاي نگرش و زندگي اجتماعي نيز تغيير يافته است. مجموعه‌ي اين تحولات، ابزارها و رسانه‌هاي سنتي را به چالش كشيده و لزوم اتخاذ رويكردها و رهيافت‌هاي تحول‌آفرين و متناسب با وضعيت روزآمد اجتماعي را نمايان ساخته است. از جمله، منبر به عنوان يك شبكه‌ي رسانه‌اي سنتي كه كاركردهاي اجتماعي، فرهنگي و به‌ويژه سياسي دارد، با همه‌گيري شبكه‌هاي مجازي و تحولات ساختاري و رفتاري در جامعه‌ي ايران، با چالش‌هايي مواجه است. با توجه به اهميت نهادي و كاركردي منبر در ساحت سياسي و اجتماعي ايران امروز، پژوهش پيش رو، به تبيين و رويكردشناسي رسانه‌ي منبر در زمان معاصر پرداخته است. بدين منظور، با بهره‌گيري از روش فرآيندپژوهي، به تحليل گفتمان‌هاي توليد شده از سوي دو تن از منبريان معاصر، شامل محسن قرائتي و ناصر رفيعي پرداخته و رويكرد كاربست‌هاي اقناع انديشه، روش‌هاي توليد انگيزش و دايره‌ي مخاطبان آنان را بررسي كرده است. نتايج نشان داد كه پاره‌گفتارهاي سياسي، اخلاق اجتماعي و نيز كاربست‌هاي داستاني از مهمترين كاربست‌هاي اقناعي و انگيزشي و طيف جوانان نيز به عنوان برجسته‌ترين مصاديق خطابي محسوب مي‌شوند. از منظر رويكردشناسي، با توجه به تغييرات نسلي در طيف جوانان و با سلطه‌ي شبكه‌هاي اجتماعي، به‌نظر مي‌رسد كاربست هاي اقناعي و انگيزشي منبرها، نيازمند بازبيني جدي هستند.