تفاوت خودشناسي انسجامي، شفقت خود و تنظيم هيجان افراد مبتلا به كوويد-19 بر اساس سطوح وضوح خودپنداره

مقدمه: سازگاري بيماران با چالش‌ها و تنش‌هاي كوويد-19 با بهره‌گيري از خودشناسي انسجامي، شفقت خود و تنظيم هيجان مي‌تواند در ارتباط با سطح وضوح خودپنداره آنان باشد؛ بنابراين، خودشناسي انسجامي، شفقت خود و تنظيم هيجان بيماران بر اساس سطوح وضوح خودپنداره مقايسه شد.روش: پژوهش حاضر، داراي طرح تك‌عاملي بود. جامعه پژوهش بيماران مبتلا به كوويد-19 بودند، و نمونه شامل 162 شركت‌كننده بود. بر اساس سطوح وضوح خودپنداره (پايين، متوسط و بالا)، سه گروه كه هر يك شامل 35 نفر بود تعريف شد. داده‌ها با مقياس وضوح خودپنداره، مقياس خودشناسي انسجامي، پرسشنامه تنظيم هيجان و مقياس شفقت خود، گردآوري شد و با آزمون مانوا و آزمون تعقيبي بنفروني تحليل شد.نتايج: طبق نتايج، ميانگين خودشناسي انسجامي و شفقت خود در گروه وضوح خودپنداره بالا از دو گروه ديگر، و در گروه متوسط از گروه پايين به‌طور معناداري بيشتر بود. از نظر ارزيابي مجدد بين گروه‌ها تفاوت معناداري ديده نشد. ميانگين فرونشاني در گروه وضوح خودپنداره پايين بيشتر از گروه وضوح خودپنداره بالا بود. بحث و نتيجه ‏گيري: اين يافته‌ها دلالت بر اين دارد كه سطوح بالاتر وضوح خودپنداره مي‌تواند به ارتقاي خودشناسي انسجامي و شفقت خود، و كاهش فرونشاني در بيماران مبتلا به كوويد-19 كمك كند كه اين نيز تسهيل‌كننده سازگاري با بيماري است.