مباني جهان شناختي اخلاق زيست‌محيطي در انديشه صدرالمتألهين

با پيشرفت صنعت و فناوري، اگرچه رفاه فراهم‌تر و زندگي براي بشر آسان‌تر گرديده و بسياري از مشكلات او برطرف شده است، با مشكلات نوظهور و حتي بحران‌هايي روبه‌رو هستيم كه مهار آن‌ها در آينده بسيار سخت و چه‌بسا ناممكن است. يكي از اين بحران‌ها، تخريب مستمر و فزايندۀ محيط­زيست است كه در واقع، در ناهنجاري­هاي اخلاقي ريشه دارد؛ زيرا نتيجۀ زياده‌خواهي و نگاه ابزاري به همه‌چيز و ازجمله طبيعت است. بنابراين، ضرورت دارد مسئلۀ محيط‌زيست از اين منظر بيشتر موردتوجه و پژوهش قرار گيرد. البته رهيافت اخلاقي به محيط‌زيست درگرو مباني فكري‌اي است كه برخاسته از انديشه و نگرش‌هاي انديشه‌وران است؛ از اين نظر، براي هرگونه اقدام اساسي و پايدار با نگاه اخلاق‌مدارانه به زيست محيط، بايد به هريك از اين مباني نگاه ويژه شود؛ زيرا مي‌تواند به نگرش و رفتار اخلاقي انسان با طبيعت جهت دهد و در ارتباط مناسب، متعادل و پايدار او با طبيعت نقش بسزايي داشته باشد. به همين دليل، در مقالۀ حاضر كوشش شده است به روش توصيفي‌تحليلي، مباني جهان‌شناختي اخلاق زيست‌محيطي با تمركز بر انديشه‌هاي ديني‌فلسفي ملاصدرا بررسي شود و نقش آن‌ها در نگاه اخلاقي به زيستگاه انسان تبيين گردد.