مقايسه سبكي هجويات سنايي، انوري، جمال الدين عبدالرزاق اصفهاني

يكي ازانواع فروع ادب غنايي كه بسامدهاي گوناگوني در آثار بيشتر شاعران پارسي گو دارد هجويه سرايي است. بررسي ويژگيهاي سبكي اين گونه ادبي مي تواند سهم مهمي در ورود به دنياي ذهن شعرا و شناختن انديشه ها، عواطف و رويكردهاي آنها داشته باشد. در اين مقاله سعي شده است هجويات سنايي ،انوري و جمال الدين كه هر سه از شاعران بنام و برجسته قرن ششم و سبك سلجوقي هستند، در سه حوزه زباني ،ادبي وفكري با تكيه بر مضامين اجتماعي و فرهنگي مورد برسي قرار گيرد. در اين تحقيق به شيوه كاربرد اوزان عروضي، صور خيال، قالبهاي شعري، ايدئولوژي و واژگان گزيده شامل استفاده از نامهاي جانوران در هجو، استفاده از ساخت مصغر، هجوهاي پنهان و آشكار، به كارگيري واژه هاي تابو و نيز استفاده از آيات قرآني در هجو ، هجوهاي پنهان و آشكار، شخصي و اجتماعي در شعر اين سه شاعرپرداخته شده است. نتايج به دست آمده بيانگر آن است كه زبان جمال الدين درهجو از سنايي و انوري عفيف تر است، اما هجويات سنايي و انوري نسبت به جمال الدين زباني تند، گزنده و هتاك دارد و آنها با بهرگيري از هنر شاعرانه خود و احاطه اي كه بر اوضاع جامعه عصر خود داشته ،بسياري از مفاسد، پلشتيها و ناهنجاريهاي اجتماعي عصر خود را به تصوير مي كشند.