جزئي نگري معتدل از منظر اخلاقي سعدي در قياس با اخلاق مراقبت

زبان يكي از اساسي ترين و مهم ترين عوامل به وجود آورنده فرهنگ هر جامعه به حساب مي آيد. اوج اعجاز زبان وقتي متجلي مي شود، كه مباني عميق اخلاقي و روان شناسي در قالب تعابير آهنگين، ملكه ذهن انسان مي گردد. قوانين اخـلاقي از آنجا كه اعتباري نهفته در ذات دارند، همواره از ضمانت اجرايي برخوردارند كه اين اعـتبار جـزمي باعث و باني برقراري اخلاقيات‌ در سـطح و مـنزلتي وراي حركات و تطوّرات تاريخي يك قوم است. در حيطه و محدوده اين اصول اخلاقي، هر فـرهنگي خـود را تعريف و هر جامعه‌اي خود را تـثبيت مـي‌كند. بي شك، رمز بالندگي فرهنگ هـر ملّت‌ در اصل لايـزال ايـن مكارم اخلاقي قرار دارد.سعدي نيز با شناخت توام انسان و اخلاق، علاوه بر وجوب حضور و اجراي اخلاق در جوامع، معتقد است كه روح انسان لطافتي دارد كه براي باروري سجاياي اخلاقي در بستر آن، چاره اي بايد انديشيد تا از گزند نگاه كلي به اخلاق در امان بماند.حاصل پژوهش حاضر كه به روش توصيفي تحليلي به نگارش درآمده، تبيين اين مقوله است كه چنين ديدگاهي به معني شمول اخلاق بر توده اي خاص در جامعه نيست بلكه، عبارت از آن است كه مكارم اخلاق با توجه به شرايط هر توده طوري بيان گردد كه ضمانت اجرايي فرامكاني و فرازماني داشته باشد و اين مقوله ماهيتا نظير بحثي است كه تحت عنوان اخلاق مراقبت از سوي روان شناسان قرن نوزده و بيست مطرح مي شود با اين تفاوت كه از افراطي گري هاي آن بري است.