بازنمود برخي از انگاره‌هاي اشخاص در ساقي‌نامه‌ ظهوري وسعادت‌نامه‌ استرآبادي بر اساس نظريه‌ يونگ

يكي از نظريه هايي كه در عصر حاضر در مضامين ادبي مورد كشف و بررسي قرار مي گيرد نظريه‌ كهن الگويي يونگ است و يكي از مباحث اين نظريه انگاره هاي كهن الگويي است كه عمدتا شامل شخص، موقعيت و نمادها هستند. از جمله‌ اين انگارها شخصيت است كه در ساقي نامه‌ ظهوري ترشيزي و سعادت نامه‌استرآبادي بسيار ديده مي شود اما به دليل ناشناخته بودن اين دو اثر پژوهش هاي كافي در مورد آنها صورت نگرفته و بسياري از زواياي ارزشمند آنها پنهان مانده است. در اين جستار مي خواهيم با بررسي اين مولفه در آثار مذكور، به تفسير ابيات آنها كمك نموده و به اين سوالات پاسخ دهيم كه ظهوري و استرآبادي چه شناختي نسبت به انگاره‌ اشخاص كهن الگويي دارند و بسامد هر يك از انگاره ها در ساقي نامه و سعادت نامه چگونه است. به نظر مي رسد با وجود عدم شناخت دانش كهن الگويي به معناي نوين، ظهوري و استرآبادي شناخت عميق و دقيقي از انگاره هاي كهن الگويي داشته و آنها را با استفاده از عنصر خيال در آثار خود به طور ويژه اي به كار برده اند. همچنين در اين دو اثر انگاره هاي اشخاص مذهبي ملي بر ساير انواع برتري داشته و انگاره‌ جوينده فقط مختص شاعر است كه جست وجو كرده و در نهايت به عرفان رسيده است. نتيجه‌ مطرح شده به روش كتابخانه اي به شيوه‌ تحليلي توصيفي در نتيجه بيان شده است.