اثربخشي روان‌درماني معنوي ـ مذهبي بر طرحواره‌هاي هيجاني و سازگاري زناشويي زنان در آستانة طلاق

طلاق يكي از استرس‌زاترين اتفافات زندگي است، به‌گونه‌اي‌كه بعد از تجربه مرگ عزيزان، دومين منبع استرس در زندگي و يكي از سخت‌ترين تجربه‌هاي فرد در زندگي به‌شمار مي‌رود. يكي از درمان‌هاي روان‌شناختي كه براي زنان در آستانه طلاق طراحي شده، «روان‌درماني معنوي ـ مذهبي» است. هدف پژوهش حاضر تعيين تأثير «روان‌درماني معنوي ـ مذهبي» بر طرحواره‌هاي هيجاني و سازگاري زناشويي زنان در آستانه طلاق است. روش پژوهش «نيمه‌آزمايشي» با طرح پيش‌آزمون ـ پس‌آزمون است كه با گروه كنترل اجرا گرديد. جامعه آماري پژوهش را تمام زنان متقاضي طلاق مراجعه‌كننده به دادگاه طلاق شهر بندرعباس در نيمه اول سال 1398 تشكيل مي‌دهند كه از ميان آنها با استفاده از روش «نمونه‌گيري در دسترس» 30 تن انتخاب و به‌طور تصادفي در گروه آزمايش (15 نفر) و گروه كنترل (15 نفر) جايگزين شدند. شركت‌كنندگان گروه آزمايش، 12 جلسه برنامه «روان‌درماني معنوي ـ مذهبي» را دريافت نمودند. براي جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامه «سازگاري زناشويي» گراهام اسپانيز (1976) و مقياس «طرحواره‌هاي هيجاني» ليهي استفاده شد. داده‌ها با روش آماري «تحليل كواريانس» تجزيه ‌و تحليل گرديد. يافته‌ها نشان مي‌دهد: زنان در آستانه طلاق گروه آزمايش نسبت به زنان در آستانه طلاق گروه كنترل در پس‌آزمون، به‌طور معناداري، سازگاري زناشويي و طرحواره‌هاي هيجاني سازگار بيشتر و طرحواره‌هاي هيجاني ناسازگار كمتري داشتند و فرضيه پژوهش مبني بر تأثير «روان‌درماني معنوي ـ مذهبي» بر طرحواره‌هاي هيجاني و سازگاري زناشويي زنان در آستانه طلاق تأييد گرديد (0.01 P). مي‌توان نتيجه گرفت كه «روان‌درماني معنوي ـ مذهبي» بر طرحواره‌هاي هيجاني و سازگاري زناشويي زنان در آستانه طلاق تأثير دارد.