مقايسه شدت تغييرات خطوط ساحلي و شدت فرسايش‌پذيري بندرهاي اصلي سواحل درياي خزر

سازه‌هاي دريايي، مانند بندرها، نقش بسيار مهمي در شدت فرسايش‌پذيري مناطق ساحلي دارند و تأثير مشترك آنها، با نوسانات سطح تراز آب دريا، سبب جابه‌جايي خطوط ساحلي پيرامون بندرها مي‌شود. ارزيابي و مقايسه شدت جابه‌جايي خطوط ساحلي و شدت فرسايش‌پذيري سواحل جنوبي درياي خزر در محدوده بندرهاي اصلي شمال ايران (اميرآباد، فريدونكنار، نوشهر، انزلي و آستارا) هدف اصلي اين پژوهش است. وضعيت مورفولوژي سواحل، به‌لحاظ ويژگي‌هاي فرسايشي و رسوب‌گذاري و تنوع لندفرم‌هاي ساحلي، ازطريق تصاوير ماهواره‌اي لندست مطالعه شد. به‌منظور بررسي ميزان تغييرات خطوط ساحلي در بنادر مورد مطالعه طي سال‌هاي 1374 تا 1400، تغييرات ابجادشده در محيط سيستم اطلاعات جغرافيايي با استفاده از نرم‌افزار آناليز رقومي خطوط ساحلي (DSAS) محاسبه شد. نتايج نشان مي‌دهد كه رفتار خطوط سواحل جنوبي درياي خزر در مقابل ساخت سازه‌هاي بندري و نوسانات سطح تراز آب اين دريا متفاوت بوده است و بيشترين ميزان جابه‌جايي خط ساحل و مقدار رسوب‌گذاري و فرسايش‌پذيري، به‌ترتيب، به ناحيه ساحلي بندر اميرآباد و آستارا تعلق دارد. سواحل مشرف به بندرهاي نوشهر و انزلي رسوب‌گذاري مناسبي داشته‌اند و ميزان فرسايش‌پذيري در ساحل فريدونكنار بسيار اندك بوده است. بنادر شمال كشور ايران، همراه با نوسانات سطح تراز آب درياي خزر، در مناطق ساحلي پيرامون تأثير مستقيم مي‌گذارند و مديريت منابع رسوبي متمركز در سواحل راهكاري مطمئن براي كاهش ميزان فرسايش و استفاده از منابع ماسه‌اي در سواحل آسيب‌ديده است.