منافع ملي و راهبرد مقاومت در سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران؛ رويكردي تقابلي يا هم‌افزا؟

چرخش در سياست خارجي ايران پساانقلاب و تأثير اين تغيير رويكرد بر منافع ملي، منجر به پيدايش اختلاف ‌نظرهايي در اين رابطه شد.براين‌اساس، گروهي خواستار عمل وفق ارزش‌ها و هنجارهاي پذيرفته‌شده جهاني بودند.در مقابل، برخي رسالت انقلاب را مقاومت در برابر منطق قدرت عريان حاكم بر نظام بين‌الملل مي‌دانستند. رويكرد سوم به دنبال برقراري رابطه‌اي عقلاني و به‌دور از تفوق رابطه سلطه‌جويانه قدرت‌هاي هژمون بود. اين نوشتار با كاربست چارچوب نظري واقع گرايي نئوكلاسيك، تلاشي است براي پاسخ به اين سؤال كه ميان منافع ملي و راهبرد سياست خارجي مقاومت‌جويانه چه ارتباطي وجود دارد؟ يافته‌هاي پژوهش حاكي از آن است كه سياست خارجي مقاومت‌جويانه با حفظ تماميت ارضي و وحدت سرزميني كشور، صيانت از ارزش‌هاي بنيادين نظام سياسي، تقويت روحيه خودباوري و درنتيجه، دستيابي به استقلال و آزادي عمل در عرصه ملي و بين‌المللي به تقويت منافع ملي ايران انجاميده است.