درك پديدارشناسانه از زيست‌جهان دختران مرزنشين در مواجهه با وضعيت فارغ‌التحصيلي

هدف پژوهش حاضر، درك پديدارشناسانه از زيست‌جهان دختران مرزنشين از مواجهه با وضعيت فارغ‌التحصيلي است. براي اين منظور، تجربيات دختران فارغ‌التحصيل مناطق مرزي مطالعه شد تا تعين چندگانۀ موقعيت فرودست مرزنشيني، جنسيتي و آموزشي آن‌ها تحليل شود. براي تحقق اين امر، به تجربۀ زيستۀ دختران فارغ‌التحصيل دانشگاه‌هاي دولتي در چهار بعد بدن زيسته، زمان زيسته، فضاي زيسته و روابط انساني زيسته پرداخته شد. از رويكرد هرمنوتيك و روش‌شناسي ماكس وان‌مانن براي تفسير و تحليل تجربيات سي نفر در رشته‌هاي مختلف دانشگاه‌هاي دولتي مناطق روستايي و شهري مرزي شهرستان‌هاي مريوان، سروآباد و بانه استفاده شد. نتايج نشان داد درك مصاحبه‌شوندگان از بدنشان، حكايت از بدن فرسودۀ درحال‌تحليل دارد كه ورود به آموزش عالي و موقعيت مرزنشيني را مسبب آن مي‌دانند. دختران زمان را به‌صورت استرس و همراه با رنج اجتماعي زيست مي‌كنند و فضاي مرز براي آن‌ها بعد از فارغ‌التحصيلي، به‌صورت فضاي ناامن و بي‌ثباتي درك مي‌شود كه نشان از تجربۀ وضعيت استثنايي موقعيت آن‌ها در مرز است. آن‌ها همچنين روابط انساني را متناقض تفسير مي‌كنند كه حاكي از گسست از روابط قبل و بعد از فارغ‌التحصيلي‌شان دارد؛ روابطي كه ناپايدار و به‌صورت انقطاعي تجربه مي‌شود؛ بنابراين آن‌ها اگرچه نتوانسته‌اند با فارغ‌التحصيلي، موقعيت خود را تغيير دهند، درك عميقي از آن را پيدا كرده‌اند كه بيانگر نقد جدي به نقش آموزش عالي در تغيير زنان در مناطق مرزي است.