مدل‌سازي تأثير سياست پولي با الگوهاي مختلف نرخ بازپرداخت تسهيلات بر متغيرهاي كلان اقتصادي با استفاده از رويكرد عامل بنيان

اين مطالعه، بر بررسي تأثير تغيير نرخ بازپرداخت تسهيلات به عنوان يك ابزار سياستي بر متغيرهاي كلان اقتصادي بويژه توزيع درآمد و ثروت در جامعه تمركز كرده، و از رويكرد اقتصاد محاسباتي عامل بنيان (ACE) به دليل نزديك بودن شبيه سازي به واقعيت و توانايي بررسي در روند تغييرات، استفاده نموده است. در شبيه سازي‌هاي ACE، روند تغييرات متغيرها و عوامل، مورد بررسي قرار مي‌گيرد و هر عامل توان تصميم‌گيري در مورد متغيرهاي خود را بر اساس مشاهده خود از سيستم دارد. در اين شبيه‌سازي، تأثير تغيير نرخ بازپرداخت تسهيلات در سه سناريوي نرخ بازپرداخت كاهشي، افزايشي و ثابت بر توزيع درآمد و ثروت و ديگر متغيرهاي كلان اقتصادي، مورد بررسي قرار گرفته است. نتيجه اين شبيه سازي، نشان مي دهد كه نرخ بازپرداخت افزايشي تسهيلات، سبب فروپاشي سيستم شبيه‌سازي مي شود و ضريب جيني افزايش مي يابد كه نشان دهنده اختلاف توزيع درآمد و ثروت در جامعه است. سناريوي نرخ بازپرداخت ثابت تسهيلات، تأثيري در جهت بهبودي ضريب جيني نشان نمي دهد و از طرفي، سبب ورشكستگي بسياري از بنگاه‌هاي اقتصادي در بلندمدت مي شود. بهترين نتيجه، مربوط به سياست نرخ بازپرداخت كاهشي تسهيلات است. در اين سناريو، سيستم مورد بررسي، به رشد اقتصادي پايدار، نقدينگي كنترل شده و كاهش ضريب جيني دست مي يابد. در شرايطي كه بازارهاي سفته بازي وجود نداشته باشند و تمامي پول‌هاي خلق شده در سيستم بانكي به سمت توليد و توسعه فعاليت‌هاي اقتصادي هدايت شوند، نرخ بازپرداخت كاهشي تسهيلات، مي‌تواند به بهبود توزيع درآمد و ثروت در جامعه منجر شود.