بررسي ابعاد سه‌گانه ريسك اعتباري بانك ها در ايران با تأكيد بر موقعيت جغرافيايي بنگاه

اين مطالعه، با رويكردي جديد به بررسي عوامل تعيين كننده ريسك اعتباري در بانك هاي ايران از سال 1385 تا 1398 پرداخته  است. استان، گروه‌هاي بانكي و زمان، سه‌ بعد مورد استفاده در مدل‌سازي اين مطالعه به عنوان متغيرهاي توضيحي ريسك اعتباري هستند. همچنين الگوي اين مطالعه، براي اندازه گيري ضرايب متغيرهاي مستقل، داده هاي پانل سه ‌بعدي است. نتايج مطالعه، حاكي از آن است كه متغير  دسترسي به اعتبار استاني، تأثيري مثبت و متغير اندازه بخش بانكي استاني، تأثيري منفي بر ريسك اعتباري استاني دارند. همچنين از ميان متغيرهاي اقتصاد منطقه اي، نرخ بيكاري استاني و نرخ رشد اقتصادي واقعي استاني، تأثيري مثبت بر ريسك اعتباري استاني دارند و متغير ضريب جيني استاني، تأثيري منفي بر ريسك اعتباري استاني دارد. شاخص دسترسي جاده‌اي، به عنوان متغيري حساس در اين مطالعه، تأثيري منفي بر ريسك اعتباري استاني دارد كه در بر دارنده اين نكته است كه در مناطقي كه شاخص دسترسي بزرگ تر است، هزينه دسترسي براي بنگاه‌هاي اقتصادي كاهش يافته، حاشيه سود و در نتيجه، توان بازپرداخت تسهيلات بنگاه افزايش مي‌يابد و نكول كمتري رخ مي دهد. بنابراين پيشنهاد مي شود، به منظور كاهش ريسك اعتباري، سياست هاي لازم براي در نظر گرفتن ملاحظات اقتصاد منطقه اي در پرداخت تسهيلات، اتخاذ شود.