تنهايي استراتژيك تاريخي ايران و سياست خارجي غيردولتي: از نفرين جغرافيا تا مخمصه ژئوپليتيكي

نوشته پيش‌رو به دنبال ريشه‌هاي سياست خارجي غيردولتي ايران با كاوش جغرافيا و تاريخ ويژه اين كشور است. چه عواملي و با چه سازوكاري برسازنده سياست خارجي غيردولتي ايران است؟ اين پرسش بنيادين و محوري نوشته پيش‌روست كه خوانشي تحليلي از ژرفا و دامنه پيوندهاي استراتژيك ايران با گروه‌هاي غيردولتي در منطقه را نمايان مي‌سازد. براي روشن ساختن اين استراتژي ژئوپليتيكي‌، نوشته با برجسته ساختن نفرين جغرافيايي و ناامني تاريخي پيوسته ايران به تشريح مفهوم بنيادي تنهايي استراتژيك تاريخي ايران مي‌پردازد. از اين دريچه، نوشته به پيوند ديرين تنهايي استراتژيك تاريخي با ژئوپليتيك  ايران اشاره دارد. در ادامه، تأثير پيوسته چنين تنهايي استراتژيك تاريخي را بر سياست خارجي غيردولتي براي مهار دشمنان منطقه‌اي ايران نشان مي‌دهد. سرانجام، نوشته استدلال مي‌كند كه گرچه سياست خارجي غيردولتي باعث حفظ يكپارچگي و امنيت ملي ايران شده است، اما كشور را در يك مخمصه ژئوپليتيكي مداوم به دام انداخته است.