تحليل رابطه تغييرات زماني و مكاني دماي روزانه سطح زمين با الگوي فضايي تغييرات پوشش اراضي در راستاي پايداري محيطي (مطالعه موردي: شهر كاشان)

جهان امروزه جريان بي‎سابقه‎اي از شهري شدن را تجربه مي‎نمايد. رشد جمعيت و توسعه شهرنشيني موجب تغييرات كاربري اراضي در نواحي شهري شده است. يكي از پيامدهاي اين تغييرات، افزايش دماي سطح زمين در نواحي شهري و شكل‌گيري جزيره گرمايي مي‎باشد هدف اصلي از اين تحقيق پايش دماي سطح زمين و رابطه‌اي آن با پوشش اراضي مي‌باشد. به همين منظور ابتدا تصاوير ماهواره لندست 8 و 7، اخذ شد. سپس با استفاده از روش طبقه‎بندي نظارت شده - الگوريتم حداكثر احتمال، نقشه پوشش اراضي به سه طبقه اراضي انسان‌ساخت، باير و پوشش گياهي طبقه‎بندي گرديد و درنهايت به‌منظور پايش دماي سطح زمين، نقشه دماي سطحي شهر كاشان با استفاده از الگوريتم تك‌كاناله استخراج گرديد. تحليل پوشش اراضي نشان داد كه اراضي انسان‎ساخت طي سال‎هاي 1385 تا 1400 با رشد 21.05 درصدي، روند افزايشي داشته است و اراضي باير و اراضي داراي پوشش گياهي (به ترتيب با 11.17 درصد و 9.88 درصد) روند كاهشي داشته است. حداقل دماي سطح زمين در سال هاي 1385 و 1400 به ترتيب از34.87سانتي‎گراد به 42.33 درجه سانتي‎گراد رسيده است. همچنين در اين مدت، حداكثر دما از59.63 درجه سانتي‎گراد به 60.70 درجه سانتي‎گراد افزايش‌يافته است. پوشش‎هاي گياهي در سال‎هاي موردمطالعه كمترين دماي سطحي را به خود اختصاص داده‎اند. شهر كاشان باتوجه‌به ماهيت اقليمي و مكاني خود، همچون ديگر مناطق خشك و نيمه‌خشك ايران، داراي دماي سطحي كمتري نسبت به محيط اطراف خود مي‎باشد، اين پديده با عنوان جزاير خنك شهري شناخته مي‎شود. تحليل خودهمبستگي فضايي موران در سطح اطمينان 99 درصد نشان داد كه داده‎هاي دماي سطحي شهر كاشان به شكل خوشه‎اي توزيع شده‎اند. بر اساس شاخص Gi، در تمامي سال‎هاي موردمطالعه، دماي حداكثر متعلق به زمين‎هاي باير بوده است.