ضرورت امامت در آراءخواجه نصيرالدين طوسي

Necessity of Imamate in the Votes of Khawaja Nasr ed-Din Tusi

خواجه نصيرالدين طوسي به‌عنوان يكي از متكلمان مشهور شيعه در قرن هفتم با نوشتن آثاري چون (تجريد الاعتقاد) كه شيعه و سني آن را شرح كرده ­اند؛ توانسته بر اساس قواعد كلامي و فلسفي از آراي شيعه به‌ويژه در مسئلۀ امامت دفاع كند، وي بر متكلمان متأخر خود حتي در جهان تسنن نيز اثر گذاشت و آنان روش وي را الگو قرار داده و كتاب­هاي مهمي را نگاشتند. اين پژوهش در صدد است تا با رويكرد توصيفي- تحليلي، آراء خواجه نصير را در مبحث امامت به صورت تطبيقي در چهار اثر كلاميشان ارائه كند و در نهايت به اين نتيجه دست يافته ­است كه وي، امامت را به‌عنوان يك اصل اعتقادي و در مباحث مستقل مطرح نموده ­است و سعي كرده به اين مباحث ساختار منطقي دهد و آنها را با شيوه­ اي تحليلي- منطقي مورد پژوهش قرار دهد؛ در اين راستا دلايل ايشان در دو حوزۀ عقلي و نقلي، پرداخته شده ­است.

Khawaja Nasr ed-Din Tusi, as one of the famous Shiite theologians in the seventh century by writing such works as (Tajrid al-I'tiqad) described by the Shiites and Sunnis, has been able to defend Shitte beliefs, especially in the Imamate, by theological and philosophical rules, He influenced his later theologians even in the Sunni world and they modeled his method and wrote important books. This research aims to present Khawaja Nasr ed-Din's view of the Imamate in a descriptive-analytical approach and concludes that he has presented the Imamate as independent disciplines and has attempted to incorporate all the Imamate discourses into it. Included. Provides a rational structure and puts them into consideration. Analytical and Logical Approach In this study, the views of Nasr ed-Din are examined in two parts: logical, Qur'anic and narrative reasons.