كليدواژه :
آيۀ مباهله , افضليت , امامت , عصمت , كودكي حسنين
چكيده فارسي :
آيۀ مباهله، جزء نمايانترين آياتي است كه از ديرباز در متن گفتگوهاي كلامي فريقين رايج بودهاست. متكلمان امامي بر آن بوده اند كه در پرتو دلالت معنايي آيۀ مباهله، پشتوانه‌اي قرآني براي بنيانهاي مرامي شيعه فراهم سازند. امامت، افضليت امام و عصمت، از درخشانترين دريافتهايي است كه در پژوهشهاي كلامي شيعه از آن ياد شدهاست اما در مقابل، متكلمان اهل سنت به جز اثبات نبوت،ساير وجوه معنايي كه شيعه بدان استناد مي‌جويد؛ برنتابيده است و در پيمايش كلامي خويش،كوشيدهاست با رويكردي سلبي با ادلهاي چون پيامبر، مقصود معنايي انفسنا،كودك‌بودن حسنين و ترجيح مفضول بر فاضل، دلالت آيه را در حد يك فضيلت ساده فرو كاهد. اما متكلمان امامي با بهرهگيري از ادله عقلي، نقلهاي روايي، دريافتهاي تفسيري، قواعد ادبي و گزارشهاي تاريخي در جايگاه دفاع از دريافتهاي معنايي كه از آيۀ مباهله دارند؛ آراء متكلمان عامه را به چالش كشيده‌اند كه برآيند آن در اثبات افضليت تابناك اهل بيت ظهوري روشن دارد.
چكيده لاتين :
The verse of Mubahala is one of the most prominent verses that has long been common in the context of Shiite and Sunni theological conversations. Imami theologians have sought to provide Qur'anic support for the foundations of the Shiite ideology in the light of the semantic meaning of the verse of Mubahala. Imamate, the superiority of the Imam and infallibility is one of the most brilliant perceptions mentioned in Shiite theological research. On the other hand, Sunni theologians, apart from proving prophethood, have rejected other aspects of the meaning that Shiites cite, and in their theological research, they have tried to take a negative approach with arguments such as the Prophet, the semantic meaning of the soul, Hassanain were child, and the preferred preference on the virtuous, reduce the meaning of the verse to a simple virtue. But Imami theologians, using rational arguments, narrative quotations, interpretive perceptions, literary rules and historical reports, defend the semantic perceptions of the verse; They have challenged the views of popular theologians, the outcome of which is clear in proving the radiant superiority of the Ahl al-Bayt.
