هنر و زيبايي از ديدگاه افلاطون

فاقدعنوان لاتين

در اين مقاله بحث هنر و زيبايي با تأكيد بر آثار افلاطون و مفسران و شارحان آثار او در پرتو نظام فلسفي خاص اين فيلسوف، بررسي شده است. افلاطون مبتني بر ملاحظات هستي‌شناختي و نيز دغدغه‌هاي اخلاقي، برخي از انواع هنر را مردود اعلام كرده، و صاحب آن‌ها را محترمانه از مدينه بيرون رانده است. او با اينكه به بهانه پاسداشت اخلاق عمومي و نيز به دليل چند مرحله دور بودن هنر از حقيقت، برخي اصناف شاعران و هنرمندان را از آرمان‌شهر رؤيايي خود اخراج كرده است، ولي اگر نيك تأمل كنيم درمي‌يابيم كه وي با بصيرت نافذ خود كاركرد رسانگي هنر و تأثير شگرف آن بر افكار عمومي را بسيار زودهنگام كشف كرده و به همين دليل با حضور شاعران در مدينه فاضله، سر ستيز داشته است. براي يافتنِ جوابِ «زيبايي چيست؟»، به عزم شناسايي راز زيبايي و فهم سرّ آن، برخي از آثار افلاطون بررسي شده است. در جستجو از «زيباي دشوار» اين نتيجه به دست آمد كه از ديد افلاطون زيبايي شكُوهِ حقيقت است. هر آنچه نيك است زيبا است. زيبايي، نيكي و حقيقت، بيان سه‌گانه از يك امر يا سه ضلع تشكيل دهندۀ يك امر مطلق است. زيبايي حقيقي از هرگونه وابستگي و نسبيت بري و هميشه، هرجا، براي هركس از هرجهت زيبا است. موجودات زيبا از آن جهت زيبايند كه بهره‌اي از زيبايي حقيقي دارند. به لطف زيبايي حقيقي است كه ديگر موجوداتِ زيبا، زيبا و دلربا شده‌اند.

فاقد چكيده لاتين