وجه تسميه و ريشه‌شناسي برخي اسامي تاريخي در تاريخ سلاطين عجم وقار شيرازي

Nomenclature and etymology of some historical names in the history of Ajam and Waqar Shirazi sultans.

«تاريخ سلاطين عجم»، اثر وقار شيرازي است كه در دورۀ بازگشت ادبي با سرمشق قراردادن شاهنامۀ فردوسي، روضه‌الصفاي ميرخواند و شارستان چهارچمن بهرام بن فرهاد، به رشتۀ تحرير درآمده است. اين كتاب به چهار دورۀ پيشداديان، كيانيان، اشكانيانان و ساسانيان پرداخته است. نويسنده در اين اثر سعي مي‌كند كه زبان نوشتۀ خويش را به سبك كهن ايراني نزديك كرده و آن را احيا نمايد. لذا از واژه‌هاي عربي استفاده نكرده و در عوض از برخي كلمه‌هاي دساتيري بهره جسته است. هدف از اين مقاله بررسي «وجه تسميه و ريشه‌شناسي» برخي اسامي تاريخي در «تاريخ سلاطين عجم» وقار شيرازي است. اين مقاله به روش كتابخانه‌اي و به صورت توصيفي- تحليلي انجام شده است. حاصل پژوهش نشان مي‌دهد كه نويسنده در تمام كتاب از يك رويۀ ثابت در نگارش كتاب استفاده كرده و ضمن طبقه‌بندي دوره‌ها، ريشه‌شناسي دوره‌ها و پادشاهان را نيز ذكر كرده است.

"History of the Ajam Sultans" is the work of Waqar Shirazi, who in the period of literary return, following the example of Ferdowsi's Shahnameh, reads Roza al-Safa, and Bahram ibn Farhad's Chaharchaman civilization was written. This book deals with the four periods of Pishdadian, Kianian, Parthian and Sassanid. In this work, the author tries to bring his written language closer to the ancient Iranian style and revive it. Therefore, he did not use Arabic words and instead used some more descriptive words. The purpose of this article is to study the "naming and etymology" of some historical names in the "History of Ajam Sultans" and the dignity of Shirazi. This article has been done in a library method and in a descriptive-analytical manner. The result of the research shows that the author has used a consistent procedure in writing the book throughout the book and while classifying the periods, he has also mentioned the etymology of the periods and kings.