تاثير ساختار اجتماعي ناهمگن بر ناكارآمدي و ناپايداري احزاب در دوره پهلوي دوم

The effect of heterogeneous social structure on the inefficiency and instability of parties in the second Pahlavi period

هر چند محققين مختلف مولفه هاي مختلفي در عدم پايداري احزاب و ناكارآمدي آن‌ها در دوره پهلوي دوم بررسي نمودهاند اما شايد بتوان گفت گستردگي ايران و به تبع آن ساختار اجتماعي ناهمگن جامعه ايراني يكي از دلايلي است شكاف هاي اجتماعي آن در طي روند تاريخ، بويژه در بعد از به قدرت رسيدن رضاشاه گسترده تر شده و وفاق اجتماعي لازم براي توسعه سياسي و در راس آن شكل گيري احزاب سياسي را تقليل داده است. وفاق ملي در جوامعي كه از قوميت ها، گروه ها و خرده فرهنگ هاي متعددي تشكيل شده اند از اهميت ويژه اي برخوردار است و عامل مهمي در ثبات و انسجام سياسي و اجتماعي بدون كنترل بيروني است. «پيامد هاي حاصل از وجود بسترهاي اجتماعي ناهمگن مانند گسترده تر شدن شكاف قومي-مذهبي ، ايجاد و گسترش شدن شكاف بين سنت گرايان و تجددخواهان ، افزايش شكاف طبقاتي بين مردم و تعارضات ايدولوژيك دربين نخبگان سياسي دخيل در امر فعاليت احزاب سياسي، باعث شد تا احزاب سياسي در دوره پهلوي دوم نتوانند به كارآمدي و ثبات مدنظر دست يابند.

Although different researchers have investigated various factors in the instability of parties and their inefficiency in the second Pahlavi period, but it can be said that the expansion of Iran and the heterogeneous social structure of Iranian society is one of the reasons for its social divisions during the course of history, especially in After Reza Shah's coming to power, it has become more widespread and the social consensus necessary for political development and above all the formation of political parties has been reduced. National unity is of particular importance in societies that are made up of several ethnicities, groups and subcultures and is an important factor in political and social stability and cohesion without external control. "The consequences of the existence of heterogeneous social platforms, such as the widening of the ethnic-religious gap, the creation and expansion of the gap between traditionalists and modernists, the increase of the class gap between people and ideological conflicts among the political elites involved in the activities of political parties, caused Political parties could not achieve the desired efficiency and stability during the second Pahlavi period.