تحليل نقش معادشناسي در سبك زندگي اسلامي (با تكيه بر روش شناخت‌درماني)

سبك زندگي انسان به ميزان بسيار زيادي به گونه‌ي نگاه او به خدا، خود و هستي وابسته بوده و يكي از چالش‌هاي اساسي و بنيادين در سبك زندگي اسلامي است كه نقش برجسته‌اي در شيوه‌ي زيست انسان دارد، "معادشناسي" است. "معادشناسي" ايمان به حيات ابدي در ژرفاي وجود آدمي است كه انسان آن را محور زندگي خويش قرار مي‌دهد؛ اما اگر تلقي درستي از معاد نداشته و در بعد شناختي آن دشواري داشته باشد، دچار نگراني و سرآسيمگي مي‌شوند. سبك زندگي انسان تا اندازه‌ي بسياري دل‌آزرده از اين گونه نگاه است. راهكار اسلام در اين باره از گونه، شناختي و بينشي بوده و در پرسمان پيش رو، دگرگوني در گونه‌ي نگاه به معاد است. تا گونه‌ي شناخت انسان به خدا، هستي و خود دگرگون نشود، بسياري از راهكارها به برآيند دلخواه نمي‌رسد. انگيزه‌ي نوشتار پيشِ رو، واكاوي نقش و پيوند معادشناسي اسلامي با سبك زندگي بر اساس روش شناخت درماني است. كارآمدي معادشناسي در سبك زندگي سلبي و ايجابي است. در سويه‌ي ايجابي آن با ايجاد تقوي و اميد (نقش ايجادي) و در سايه‌ي مهار غرايز (نقش كنترلي) به بازسازي سبك زندگي مي‌پردازد. نقش جهت‌بخشي، نقش ترغيبي، در كنار نقش كاهشي، از جمله نقش‌‌هاي مهم معادشناسي است و در راستاي سلبي هم بسياري از زمينه‌هاي پريشاني را مي‌كاهد. اين گونه شناخت، افزون بر اينكه نقش بسزايي در سبك زندگي دارد، در شناخت درماني اسلامي هم مي‌تواند مورد بهره‌برداري قرار گيرد.