تاثير نوع و غلظت‌ مويان بر كارايي علف كش اختصاصي چغندرقند (بتانال پروگرس اُ.اِف.)

در آزمايشي، تأثير افزودن شش غلظت (صفر، 0.1، 0.15، 0.2، 0.3 و 0.4 درصدحجمي) از سه نوع مويان (غيريونيِ سيتووت، كاتيونيِ فريگيت و آنيونيِ دي‌اُكتيل) به محلول‌هاي پاشش حاوي شش دُز (صفر، 51.375، 102.75، 205.5، 411، 822 گرم ماده مؤثره در هكتار) از فن مديفام + دسمديفام + اتوفوميسيت (بتانال پروگرس اُ.اِف.) عليه دم‌روباهي سبز بررسي شد. هم‌چنين، ويژگي‌هاي فيزيكي محلول‌هاي پاشش مزبور و قطرك 5 ميكروليتري از آنها روي سطح‌برگ اين گياه بررسي شد تا مكانيسم عمل مويان‌ها مشخص شود. غلظت ميسل بحراني مويان‌هاي سيتووت، فريگيت و دي‌اُكتيل به‌ترتيب در مقادير 0.2، 0.2 و 0.1 درصدحجمي با كشش سطحي برابر 31.5، 38.1 و 32.5 ميلي‌نيون بر متر تشخيص داده شد. افزودن مويان‌ها به محلول پاشش سبب كاهش زاويه تماس قطرك با سطح‌برگ، افزايش مساحت خيس شده برگ با قطرك، كاهش مدت‌زمان تبخير قطرك از سطح‌برگ، كاهش اندازه قطرات پاشش، افزايش مساحت خيس شده كاغذحساس به رطوبت با محلول‌پاشش و افزايش كارايي علف‌كش عليه دم‌روباهي سبز شد كه تماماً وابسته به غلظت مويان‌ها بود. عملكرد مويان‌ها به‌صورت دي‌اُكتيل سيتووت فريگيت رتبه‌بندي شد. غلظت‌هاي بالاتر از 0.2 و 0.15 درصدحجمي از مويان‌هاي سيتووت و دي‌اُكتيل تاثيري در بهبود كارايي علف‌كش نداشت؛ لذا، نتيجه كاربرد غلظت‌هاي بالاتر فقط تحميل هزينه مويان اضافي است. در مورد مويان فريگيت، غلظت‌هاي بالاتر از 0.15 درصدحجمي سبب كاهش كارايي علف‌كش شد؛ لذا، نتيجه كاربرد غلظت‌هاي بالاتر نه تنها اتلاف هزينه مويان اضافي، بلكه هزينه خسارت علف‌هاي هرز به عملكرد چغندرقند به واسطه كاهش كارايي علف‌كش نيز هست.