هايدگر، كتاب‌هاي تصويري و دعوت از كودكان به تفكر تاملي: اميدواري به پيدايش سوژه‌هاي پساانساني

پساانسان گرايي پارادايمي انتقادي و متنوع  است كه بينشي نو از معناي انسان در دوره مدرن به دست مي دهد. پساانسان گرايي با پساانسان محوري در تلاقي است چرا كه در اولي انسان به عنوان دال برتر و در دومي انسان  به عنوان گونه ي برتر در ميان ديگر گونه ها مورد پرسش قرارمي گيرد. مبتني بر همين تلاقي و با استفاده از آراي انتقادي مارتين هايدگر درباره ي انسان گرايي و تكنولوژي، در كنار انديشه هاي او در باب تفكر، يادگيري و هنر، در مقاله پيش رو تلاش كرده ام نشان دهم برخي نمونه هاي كتاب هاي داستاني تصويري و تصويري بي كلام كه ويژگي هايي پساانسان گرايانه دارند، كودكان را دعوت مي كنند تا در باره ي نسبت خود با ديگر موجودات، طبيعت و هستي به شيوه اي تاملي، پساانسان گرايانه و پساانسان محورانه بينديشند. اين كتاب ها در جايگاه اثر هنري، زمينه ي بنيان فكني از تقابل هاي دوتايي (همچون خود/ديگري، انسان/حيوان، تمدن/طبيعت و مانند آن) را فراهم كرده و راهي مي گشايند براي مواجهه با ديگر موجودات و طبيعت، آنگونه كه هستند و نه آن گونه كه انسان بازنمايي مي كند. مواجهه ي پيوسته با اين گونه آثار ادبيات كودك مي تواند به پيدايش و شكل گيري سوژه هايي پساانساني كمك كند كه براي آنان تفكر زمينه ساز حيرت و مجذوب شدن است و نه صرفا ابزاري براي تقويت مجموعه اي از مهارت ها يا قابليت ها در خدمت خود.