راهبردهاي تحقق چشم انداز حكمروايي هوشمند در شهرهاي ايران

حكمروايي هوشمند شهري سبكي از مديريت است كه بر مبناي مشاركت هوشمند شهروندان از درگاه فناوري اطلاعات و ارتباطات شكل مي‌گيرد. اين شكل جديد از حكمروايي، شهروندان را از مصرف‌كنندگان منفعل خدمات شهري به بازيگران فعال تبديل مي‌كند كه مي‌توانند درباره نوع خدماتي كه به آن نياز دارند اظهارنظر كنند. هدف اين تحقيق ارائه راهبردهاي كلان و قابل تعميم براي حكمروايي هوشمند در شهرهاي ايران است. نوع تحقيق حاضر از لحاظ هدف، كاربردي و از نظر ماهيت و روش، پيمايشي است. جامعه آماري اين پژوهش شامل 170 نفر از مديران شهري و متخصصين دانشگاهي در حوزه برنامه‌ريزي شهري است كه با استفاده از روش نمونه‌گيري هدفمند (170 نفر) انتخاب‌شده است. اطلاعات لازم از طريق پرسشنامه گردآوري و خروجي با استفاده از مدل آماري نرم‌افزار Minitab و معادلات ساختاري (EQS) مدلسازي شدند. در نهايت راهبردهاي پيشنهادي در قالب مدل استراتژيك SOAR استخراج شدند. نتايج به‌دست‌آمده از تجزيه‌ و تحليل اطلاعات نشان مي‌دهد كه در وضع موجود بيشترين امكان تحقق‌پذيري مربوط به شاخص‌هاي اجتماعي – شهروندي و تصميم سازي هوشمند است؛ همچنين يافته‌هاي تحقيق بيانگر اين است كه ميزان اثرگذاري متغيرهاي مستقل بر روي متغير وابسته تا سطح 51 درصدي قابل پيش‌بيني مي‌باشد و معني‌داري بين متغيرهاي مستقل و وابسته تا سطح 95 درصدي معناداري را نشان داده و در بين مؤلفه‌هاي مربوط به حكمروايي هوشمند شهري، مؤلفه‌هاي مديريتي سازماني با ضريب بتا 363 درصدي و عوامل فناوري با ضريب بتا 206 درصدي داراي بيشترين تأثيرگذاري بر حكمروايي هوشمند در شهرهاي ايران مي باشد.