رابطه سببيت در حوادث رانندگي ناشي از نقص جاده ها با نگاهي به نقش پليس

زمينه و هدف: يكي از اركان مسئوليت مدني رابطه سببيت بين دخالت مادي شخص و حادثه زيان‌بار است كه مقصود از اين رابطه در واقع دخالت چيزي در حادثه زيان‌بار از نظر حقوقي و عرفي است. لزوم برقراري رابطه سببيت و فعل زيان‌بار بسيار حائز اهميت مي‌باشد. در اين ميان نقش جاده‌ها در بروز حوادث رانندگي از اهميت خاصي برخوردار است. لذا در اين مقاله به دنبال بررسي اين امر هستيم كه رابطه سببيت در حوادث رانندگي ناشي از نقص جاده‌ها چگونه بوده و نقش پليس در اين زمينه چيست؟ روش: اين پژوهش از نظر هدف، كاربردي و به لحاظ گردآوري اطلاعات به روش اسنادي و از طريق مطالعه قوانين و منابع معتبر انجام شده و اطلاعات به دست آمده به صورت توصيفي- تحليلي مورد تجزيه و تحليل قرار گرفته است. يافته‌ها و نتايج: براي ‌تحقق ‌مسئوليت ‌بايد احراز شود كه ‌بين ‌ضرر و فعل زيان‌بار رابطه ‌سببيت‌ وجود دارد، يعني ‌ضرر از آن‌ فعل ناشي‌ شده ‌باشد. نقص راه‌ها و جاده‌ها همواره يكي از مهم‌ترين عوامل تصادفات جاده‌اي است كه نوعاً ممكن است در جبران خسارت نيز مد نظر قرار نگيرد. مسئوليت متصديان مربوط به حفظ و نگهداري راه‌ها، به‌ صراحت در مواد قانوني نيز آمده است. در خصوص نقش پليس، در ايران و تقريباً در تمامي كشورهاي جهان دستورالعمل‌هاي مشخصي جهت رسيدگي به تصادفات و كاهش آثار و تبعات آن وجود دارد. بررسي سلامت جاده‌ها و راه‌ها و همچنين نصب تابلوهاي راهنمايي و رانندگي در مكان مناسب، اطلاع به سازمان‌هاي و نهادهايي كه وظيفه راه‌سازي و تعمير و اصلاح جاده‌ها را دارند از وظايف پليس بوده و بر اين مبنا مي‌تواند از تصادفات جاده‌اي ناشي از نقص راه‌ها پيشگيري نمايد.