رويكرد معمار به طبيعت و عالم طبيعت از منظر برخي از متفكران اسلامي

مفاهيمي چون طبيعت و عالم طبيعت همواره در طول تاريخ محملي براي تفكر و نظريه‌پردازي انديشمندان بوده است. متفكران اسلامي نيز همچون ديگر انديشمندان تعاريفي در مورد اين دو مقوله بيان كرده‌اند. كنكاش بين اين تعاريف و يافتن چگونگي رويكرد معمار به طبيعت و عالم طبيعت از نظر متفكران اسلامي، در فهم رويكرد معماران معاصر به اين دو مقوله راهگشا خواهد بود؛ بدين‌منظور در تحقيق حاضر ابتدا، به روش توصيفي‌ ـ تحليلي، مفهوم طبيعت و عالم طبيعت از نظر برخي از متفكران اسلامي بررسي مي‌شود و سپس با استنتاج و استدلال منطقي، با توجه به نقش انسان و به‌تبع آن معمار در عالم هستي، نوع رويكرد مشخص مي‌گردد، بنابراين طبق نظر برخي از متفكرانْ طبيعت قوۀ ملهم و نفساني و عالم طبيعت عالمي ذي‌شعور و قانونمند است، حال با توجه به صفت خليفگي و بندگي انسان، معمار تنها بر سياق همدلي، تبعيت، پيروي، و تسليم در برابر افعالِ قوۀ طبيعت و قوانين عالم طبيعت به مقام خليفگي بر عالم طبيعت دست مي‌يابد، درواقع اين صفت خليفگي از مجراي بندگي به‌دست مي آيد. در ادامه براي تبيين رويكرد حاصله، در فرايند ساخت بناهاي معماري، فعل معمار، با توجه به مفاهيم طبيعت و عالم طبيعت، بررسي مي‌شود. در پايان نوشتار چنين نتيجه‌اي برمي‌آيد كه معماران، با توجه به پيشرفت‌هاي بي‌شمار در زمينۀ معماري، بايد مباني نظري خود را در زمينۀ ارتباط با طبيعت و عالم طبيعت بازنگري و بازخواني كنند.