ارائه الگوي مفهومي كاربرد علوم انساني؛ با هدف ارتقاي كيفي اين علوم

مقدمه و هدف: هدف پژوهش حاضر تحليل مولفه ها و عوامل موثر بر كاربرد علوم انساني و ارائه يك مدل مفهومي در راستاي ارتقاي كيفي علوم انساني است. روش شناسي پژوهش: روش تحقيق، توصيفي پيمايشي با رويكرد آميخته بود. در بخش كيفي، از روش نمونه گيري هدفمند و تكنيك گلوله برفي استفاده گرديد و با به كارگيري معيار اشباع نظري، با 20 نفر از انديشمندان در دانشگاه هاي اصفهان و خوارزمي مصاحبه نيمه ساختاريافته صورت گرفت. جامعه بخش كمي، اعضاي هيات علمي رشته هاي علوم انساني دانشگاه پيام نور استان اصفهان و چهار محال بختياري بودند كه به كمك فرمول كوكران تعداد 380 نفر به عنوان نمونه با روش نمونه گيري تصادفي گزينش شدند. اجراي بخش كمي با ابزار پرسشنامه محقق ساخته حاصل از نتايج بخش كيفي انجام گرفت. روايي و اعتبار سوالات مصاحبه با روش روايي محتوايي و ضريب توافق تاييد گرديد. اعتبار پرسشنامه نيز پس از بررسي محتوايي توسط صاحبنظران بخش كيفي، به كمك تحليل عاملي تاييدي، همساني دروني و آلفاي كرونباخ(0.83) تاييد گرديد. تحليل داده ها در بخش كيفي به روش داده بنياد و تحليل يافته هاي كمي با استفاده از شاخص هاي توصيفي، تحليل عاملي تاييدي و الگويابي معادلات ساختاري انجام گرفت. يافته ها: يافته هاي بخش كيفي زمينه ساز ارائه الگوي نظري گرديد. در بررسي وضع موجود از بين مولفه ها، ارزيابي پيگير و مخاطب شناسي؛ و در بين عوامل، تداخل نگرش هاي سياسي علمي و سياستگذاري و برنامه ريزي استراتژيك داراي بيشترين سهم در تاثير بر كاربست علوم انساني بودند. هم چنين در صد بالايي از واريانس متغير ملاك كاربست علوم انساني به وسيله متغيرهاي پيش بين مديريت حرفه اي، فرهنگ، نگرش اجتماع، سياست گذاري و برنامه­ريزي استراتژيك، قابل تبيين بود. بحث و نتيجه گيري:  بر اساس نتايج، توجه به اين هفت مؤلفه و عوامل به منظور بهره برداري از يافته هاي علمي در حوزه علوم انساني بايد مورد توجه قرار گيرد.