بررسي تجربه زيسته دانش آموزان افغانستاني در تعاملات و ارتباطات درون مدرسه‌اي در دوره متوسطه اول

پژوهش حاضر يك پژوهش كيفي با هدف شناسايي و فهم تجربه زيسته دانش آموزان افغانستاني از تعاملات و ارتباطات درون مدرسه‌اي در دوره متوسطه است كه با استفاده از روش پديدارشناسي انجام گرفته است. روش نمونه گيري در اين پژوهش روش نمونه گيري هدفمند است كه در مطالعات پديدارشناسي بيشتر مورد استفاده قرار مي‌گيرد. بدين منظور، داده‌ها از طريق مصاحبه نيمه ساختاريافته با 12نفر از دانش آموزان افغانستاني كه در سال تحصيلي 1400-1399 در مدارس متوسطه دوره اول در منطقه 7 تهران در حال تحصيل بودند، به دست آمد. به اين ترتيب كه با 10 نفر مصاحبه به عمل آمد و در مصاحبه دهم نكته جديدي يافت نشد ولي براي اطمينان، پژوهشگر مصاحبه را تا نفر دوازدهم ادامه داد تا از به حد اشباع رسيدن، اطمينان حاصل نمايد. ابزار جمع آوري اطلاعات شامل مصاحبه عميق نيمه ساختاريافته، ژورنال نويسي، مشاهده ميداني و يادداشت برداري بود. يافته ها با استفاده از روش ون منن مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها بيانگر آن است كه حقايقي نظير تحقير دانش آموزان افغانستاني، رفتارهاي تبعيض آميز برخي معلمان نسبت به دانش آموزان افغانستاني، خودسانسوري، وجود دو دستگي ميان دانش آموزان، به حاشيه رانده شدن، درجه دوم تلقي شدن، ديده نشدن و سكوت اجباري در ميان دانش آموزان افغانستاني به دست آمد. براي بررسي روايي و اعتبار پژوهش از روش بررسي متخصصان، اجماع داده ها به معناي استفاده از منابع چندگانه داده‌ها و اجماع روش شناسي يعني استفاده از دو روش يا بيشتر در اين پژوهش بهره برده شده است.