الگوي تعامل پايدار سياست و ميراث فرهنگي در توسعهٔ گردشگري فرهنگي جمهوري اسلامي ايران

گردشگري فرهنگي از محبوب‌ترين انواع گردشگري در سطح جهان است كه براي توسعهٔ آن در كشورهاي گوناگون بسيار برنامه‌ريزي‌ شده است. توسعهٔ گردشگري فرهنگي به تعامل مؤلفه‌هاي بسياري بستگي دارد. در اين ميان، سياست به اين دليل كه اجزا و فرايند گردشگري فرهنگي را تحت‌تأثير خود قرار مي‌دهد و ميراث فرهنگي به اين دليل كه منبع سازندهٔ گردشگري فرهنگي است دو مؤلفه‌اي هستند كه به تعامل بالايي براي موفقيت گردشگري فرهنگي نياز دارند. از اين منظر، اين مقاله در نظر داشته تا، به‌منظور توسعهٔ گردشگري فرهنگي در كشور، به بررسي تعامل بين سياست و ميراث فرهنگي در جمهوري اسلامي ايران بپردازد و عواملي را كه مي‌توانند به تعامل بهينهٔ اين دو مؤلفه منجر شوند به‌شكل الگو استخراج كند. بر اين اساس، محققان تلاش كردند تا اين عوامل را با استفاده از روش تحليل مضمون، با بهره‌ بردن از مصاحبه با خبرگان از طريق نمونه‌گيري قضاوتي هدفمند و همچنين كمك گرفتن از اسناد و مدارك مرتبط به ‌دست آورند. نتايج حاصل از اين تحقيق نشان داد كه عوامل تعامل‌ساز را مي‌توان در قالب دو حوزهٔ سازماني ميراث فرهنگي و حوزهٔ فراسازماني ميراث فرهنگي طبقه‌بندي كرد. حوزهٔ سازماني شامل دو بُعد تفسير ميراث و بعد بهبود سازماني و حوزهٔ فراسازماني شامل سه بعد ايدئولوژي‌محور، بعد سياست‌محور و بعد فرهنگ‌محور هستند. همچنين، نتايج نمايانگر اين است كه حوزهٔ فراسازماني، در مقايسه با حوزهٔ سازماني، اهميت بيشتري در ايجاد و تقويت اين تعامل دارد.