تبيين روند توسعهٔ اقامتگاه‌هاي بوم‌گردي در ايران با استفاده از تحليل محتوا

بيان مسئله: زيرساخت‌هاي اقامتي گردشگري به‌منزلهٔ يكي از اصلي‌ترين بخش‌هاي اين صنعت موجب رونق آن مي‌شوند. لذا، توسعهٔ اقامتگاه‌هاي بوم‌گردي در ايران در پاسخ به افزايش تقاضا در حوزهٔ اكوتوريسم و طبيعت‌گردي قابل‌تأمل است و بررسي روند توسعه امري است كه، ضمن نمايش ضعف‌ها و قوت‌ها به مديران، برنامه‌ريزان و فعالان بوم‌گردي، براي ترسيم مسيري با حداقل آسيب به جامعهٔ محلي ضروري مي‌نمايد. با وجود اين، تاكنون، هيچ پژوهشي به بررسي روند توسعهٔ اقامتگاه‌هاي بوم‌گردي در ايران و طي ساليان اخير نپرداخته است. هدف: پژوهش حاضر، با هدف تبيين روند توسعهٔ اقامتگاه‌هاي بوم‌گردي در ايران، به كشف حقايق در زمينهٔ تحقيق و توضيح روند توسعهٔ محقق‌شده در ساليان اخير و بحث و بررسي آن مي‌پردازد. روش تحقيق: اين پژوهش با روش كيفي موردكاوي و تحليل محتوا، رويكرد تفسيري و استراتژي استقرايي و به‌وسيلهٔ ابزار مصاحبهٔ نيمه‌ساختاريافته فردي و بحث گروهي انجام شده است و داده‌هاي تحقيق طي دو مرحلهٔ كدگذاري مقوله‌هاي مستخرج از متن مصاحبه‌ها و طبقه‌بندي مفاهيم براساس مقولات كشف‌شده به هستهٔ اصلي و معنا رسيده و يافته‌ها تحليل و تفسير شده‌اند. نتيجه‌گيري: نتايج پژوهش نشان مي‌دهد كه توسعهٔ اقامتگاه‌هاي بوم‌گردي از جامعهٔ محلي و در پاسخ به تقاضاي بازار گردشگري نشئت گرفته است. لذا، شروع توسعه كاملاً خودجوش و توأمان با مشكلات عديده‌اي بوده است و به‌تدريج دستگاه‌هاي دولتي، مديريتي و قانون‌گذار با جامعهٔ محلي و صاحبان اقامتگاه‌هاي بوم‌گردي همراه شدند. ازاين‌رو، روند توسعهٔ اقامتگاه‌هاي بوم‌گردي در ايران خرد به كلان بوده است.